آیینه روی دلبران، مظهر اوست

چشم سیه خوش نگهان منظر اوست

منظور حقیقت است از حسن مجاز

ابروی بتان طاقنمای در اوست

حسن آتش و دل سمندر اوست

عشق آفت و درد لشگر اوست

عشق است محیط و صبر لنگر

طوفان غم و دل شناور اوست

دل گلشن درد و باغبان عشق

[...]

شوخی که جهان‌ گرد جنون نظر اوست

از آینه تاکنج تغافل سفر اوست

تمکین چقدر منفعل طرز خرام است

نه قلزم امکان، عرق یک گهر اوست

دیوانه و عاقل همه محو است در اینجا

[...]

به هر ذره مهر ضیا گستر اوست

به هر قطره دریای پهناور اوست

از دل خسته چه پرسی که دلم در بر اوست

نمک داغ درونم لب چون شکر اوست

طلب انس از آن ترک پریزاد خطاست

زانکه غلمان پدر و حور پری مادر اوست

گرچه صد حور نماید رخ خوب از منظر ‏

[...]

عشق تو نهالیست که خواری ثمر اوست

من خاری از آن بادیه‌ام کاین شجرِ اوست

بر مائدهٔ عشق اگر روزه گشایی

هشدار که صد گونه بلا ماحضر اوست

وه کاین شب هجران تو بر ما چه دراز است

[...]

پیش آن کس که عشق رهبر اوست

کفر و دین هر دو پردهٔ درِ اوست

عشق تو نهالیست که خواری ثمر اوست

من خاری از آن بادیه‌ام کاین شجرِ اوست

در دلت مبتلای چنبر اوست

بر در هر که رو نهی در اوست

ماه و خور رانده ای از مخزن سیم و زر اوست

حاصل کون و مکان ما حضر محضر اوست

آسمان مفتخر از میمنت اختر اوست

نظر بخت بهر مرحله بر منظر اوست

کف خاکی که دارم از در اوست

گل و ریحانم از ابر تر اوست

نه «من» را می شناسم من نه او را

ولی دانم که من اندر بر اوست

«‌دل آن ترک نه اندر خور سیمین‌بر اوست

سخن او نه ز جنس‌ لب چون‌ شکر اوست‌»

بینی آن‌ زلف که‌ سیسنبر و سوسن‌، بر اوست

دل من فتنه بر آن سوسن و سیسنبر اوست

چون فروپیچد و برتابد و بربندد

[...]