ان کنت تهجرنی تهذبنی به

انت النهی و بلاک لا اتهذب

ما بال قلبک قد قسا فالی متی

ابکی و مما قد جری اتعتب

مما احب بان اقول فدیتکم

احیی بکم و قتیلکم اتلقب

ما عشت فی هذا الفراق سویعه

لو لا لقائک کل یوم ارقب

انی اتوب مناجیا و منادیا

فانا المسیء بسیدی و المذنب

تبریز جل به شمس دین سیدی

ابکی دما مما جنیت و اشرب

از خدا جوییم توفیق ادب

بی‌ادب محروم گشت از لطف رب

خفته از احوال دنیا روز و شب

چون قلم در پنجهٔ تقلیب رب

در یکی گفته که استادی طلب

عاقبت‌بینی نیابی در حسب

گر بود چوبین برو دیگر طلب

ور بود الماس پیش آ با طرب

طالعش گر زهره باشد در طرب

میل کلی دارد و عشق و طلب

مفلسان هم خوش شوند از زر قلب

لیک آن رسوا شود در دار ضرب

منبع حکمت شود حکمت‌طلب

فارغ آید او ز تحصیل و سبب

این زمین با سکون با ادب

اندر آرد زلزله‌ش در لرز تب

درچنان ننگی و آنگه این عجب

فخر دین خواهد که گویندش لقب

بحث عقل و حس اثر دان یا سبب

بحث جانی یا عجب یا بوالعجب

بسته درهای موالید از سبب

چون پشیمان شد ولی زان دست رب

روز بارانست می‌رو تا به شب

نه ازین باران از آن باران رب

جامه‌هاات می‌بجویم در طلب

تر نمی‌یابم ز باران ای عجب

نفع باران بهاران بوالعجب

باغ را باران پاییزی چو تب