سوی دریا شو تو درّ خود طلب

چون بیابی در معنی بی‌تعب

هست درّی اندرین چشمه عجب

از برای این برم اینجا تعب

شش کس آمد مرد را اندر طلب

چار کس کردند جانش پرتعب

هرکه این جوهر ز من دارد طلب

پیش من آید ز اول در تعب

گفت آن دیوانه مرد با ادب

من چو تو ای شاه بودم در عجب

موی در مویست این راه عجب

گر فرومانی بمانی در تعب

ماندهاند حیران درین پرده عجب

بازمانده گشتهاند از این سبب

بود سوزی در نهادش بلعجب

من ازین درماندهام اندر تعب

این کمال لایزال از خود طلب

عشق بنماید ترا کلی سبب

در نظر آنجا بماند او ای عجب

تن ضعیف و زار مانده در تعب

لحا الله ذی الدنیا مناخا لراکب

فکل بعید الهم فیها معذب

زهی تو روح به خوبی و دیگران همه قالب

بساط حسن تو بوسد چو بر گشاد بقا، لب

ردای نور سیه کرد ماه سبز عمامه

چو پیش عارض خورشید درکشی تتق شب

هزار دیده به ره بر نهاده‌اند به مجمر

[...]

رمیده جان سعادت رجوع یافت بقالب

بدست بوس قدومش گشاده گرد بقا. لب

نهاده گوهر اجرام چرخ در دهن مه

ز بهر مژده چو بر زد سراز پس تتقق شب

بداد خازن هامون همه ذخایر معدن

[...]

تافت چو صبح دوُیم شاخ ملمع سلب

جرم فلک زیر پای چشمه خور، زیر لب

هودج غنچه چنان بند قماط حریر

شاخ شکوفه کشان طرف ردای قصب

مُهره سیمین حباب ساخته بر نطع آب

[...]

ای سالکان راه هوای تو در طلب

وی ساکنان کوی رضای تو در طرب

هم باده های ناب وصال تو بی غرض

هم زخم های تیغ فراق تو بی سبب

در سور عشرت تو خوش استاد، کان چو صبح

[...]

ز میان ببرد ناگه، دل من بتی شکر لب

بدو رخ برادر مه، بدو زلف نایب شب

دو کمند عنبرینش، ز خم و گره مسلسل

دو عقیق شکرینش، ز دو گوهر مرکب

قدم نظر شکسته، رخش از فروغ بی‌حد

[...]

ای داروی جان خستگانت، در لب

گردون ز تو سرگشته و خورشید، به تب

روز از رخ تو، چو شعله ای وام کند

تا حشر شود، دریده پیراهن شب

آنی که فلک با تو درآید به طرب

گر آدمئی شیفته گردد چه عجب

جز بندگی تو من نخواهم کردن

خواهی بطلب مرا و خواهی مطلب

رشک آیدم ای دوست که با تو هر شب

هر رومی و هندوی نشیند بطرب

گه چنگ سپید را نهی رخ بر رخ

گه نای سیاه چرده را لب بر لب

ایا سرفرازی که خورشید پر دل

که تندابرش چرخ او راست مرکب

ز بیم تو با تیغ گردد همه روز

ز سهم تو در خاک غلتد همه شب

شوی پی سپر همچو چوب معلّم

[...]