ای ز وصلت کوکبان اندر طلب

می نیاسایند هرگز از تعب

ای دریغا عاشقان با ادب

محو در تجرید و مائیم خشک لب

خشت از معنی زدی بر سومنات

قلعه و بتخانه را کردی خراب

بود پیری درمیانشان با حجب

می نیاسود از ریاضت روز و شب

روز و شب در غرق شادی و طرب

بد نشسته فارغ از راه طلب

پر نشد از آب در دلو ای عجب

در تعجب ماند آن قوم از تعب

هیچ آرامش نبودی روز و شب

روز و شب بودی میان تاب و تب

خدمت یزدان خود کن روز و شب

تا شود از خار تو پیدا رطب

پیش مردم هر که‌را نبود ادب

گر بریزد آبرو نبود عجب

با تواضع باش و خو کن با ادب

صحبت پرهیزکاران می‌طلب

باز بعضی در زمین، خوار از تعب

باز ماندند از صورها در عجب

اندرین بودند کآمد دو عرب

دزد ره بودند پر خوف و تعب

ای دریغا بازماندم در تعب

بازماندم اندرین سرّ عجب

هست این دنیا سرای بلعجب

دامگاه رنج و پرمکر و تعب

پیش من بودی چه در روز و چه شب

مرد حکمت بود بارای و ادب

چون رسیدم لشکری دیدم عجب

هم از آن خود پر از مکر و تعب

از قضا من خسته وزار ای عجب

میدویدم تن نحیف و خشک لب

یک درختی بود بر رسته عجب

حق تعالی آفریده زین سبب

چیست این صورت عجایب در عجب

گاه مکر و گاه زرق و گه تعب

این ز اسرارست رمزی پر عجب

ره تواند برد مرد ره طلب