ز بأس و رفق خداوند ماست پنداری

شعار آتش و آب و دثار آتش و آب

تبارک آن ملک واحدی که صاحب را

به بأس و رفق کند جفت و یار آتش وآب

عماد دولت و دین طاهر علی که دلش

یسار دارد بیش از یسار آتش و آب

بهار فضل و بزرگی که تن نیاراید

مگر به جامه خلقش بهار آتش و آب

نگار طبع کریمی که چشم نگشاید

مگر به خامه لطفش نگار آتش و آب

عیار ذهنش و رایش نه معتبر دارند

بلی نه معتبر آید عیار آتش و آب

وقار عزمش و حزمش نه محتمل باشد

نعم نه محتمل آید وقار آتش و آب

همی منیع تر آید ز گرد موکب او

حصار منزل او از حصار آتش و آب

همی شنیع تر آید ز باد هیبت او

دوار دشمن او از دوار آتش و آب

فرو نشاند با من ارتکاب فتنه و شور

ضعیف کرد به نهی اقتدار آتش و آب

به زیر عقل کی آید شمار معرفتش

به زیر عقل گر آمد شمار آتش و آب

چه باک دارد با عزم و حزم او عاقل

که چون زبانه بود در جوار آتش و آب

بگفتا ز گفتار بستید لب

چنین خواب کردید در تیره شب

بدو گفت ای گرد والانسب

ز من دخت هیتال کردی طلب

که برگو چه مردی بدین تیره شب

چرا بسته داری ز گفتار لب

که آمد به پیش اندر آن تیره شب

فرو بسته چون مه ز گفتار لب

دم صبح بشکسته در نای شب

نه آوای زنگ و نه بانگ سلب

سه هفته همی بود عیش و طرب

چو صبح و چو شام و چه روز و چو شب

کر از خواب درآن تیره شب

شب تیره و بانگ کوس و صلب

کند چون در شب تیره فام

بود روز خرم تر از آفتاب