من عزیز مصطفایم نور چشم مرتضایم

زاده خیرالنسایم کشته راه خدایم

من عزیز مصطفایم نور چشم مرتضایم

زاده خیرالنسایم کشته راه خدایم

من عزیز مصطفایم نور چشم مرتضایم

زاده خیرالنسایم کشته راه خدایم

من عزیز مصطفایم نور چشم مرتضایم

زاده خیرالنسایم کشته راه خدایم

من عزیز مصطفایم نور چشم مرتضایم

زاده خیرالنسایم کشته راه خدایم

بستهٔ دام رنج و عنایم

خستهٔ درد فقر و فنایم

سفتهٔ دست کرب و بلایم

خشک شاخی، نه بر، نی نوایم

من اشک غم از دل بمی ناب زدایم

من با قدح باده رگ خواب گشایم

کی دیده دو چشم تو که من خواب نمایم

«من خواب ز دیده بمی ناب ربایم

بچشم آنکه حق بینست دائم

خدایی پرده و حشرست قائم

بعلم اوست موجودات قائم

بهر معلوم علم اوست دائم

فشاند نور بر ایجاد دائم

بود دائم ردای دوش قائم

بهر آنیست انسان فرد و قائم

ولی الله باشد آن دائم

نه در فرقم نه در جمعم کجایم

بجمع الجمع این دولتسرایم

بود مهدی امام حی قائم

که طور اوست در اطوار دائم

چه گفتم بلکه باشد آن دائم

که بر اسماستی قیوم قائم

با معاویه و علی دائم

بسته ام عقد آشتی قائم

از بیت قوام گشته قائم

بر لوح فلک تو را قوائم

ز مرغان چمن نا آشنایم

به شاخ آشیان تنها سرایم

اگر نازک دلی از من کران گیر

که خونم می تراود از نوایم

ز پیوند تن و جانم چه پرسی

به دام چند و چون در می نیایم

دم آشفته ام در پیچ و تابم

چو از آغوش نی خیزم نوایم

چه پرسی از مقامات نوایم

ندیمان کم شناسند از کجایم

گشادم رخت خود را اندریں دشت

که اندر خلوتش تنها سرایم

من ممدلی گریز پایم

با دولت روس آشنایم

تهران تو کجا و من کجایم

خواهم که به جانب تو آیم