که ورد خود کنی نعت و ثنایش

بخواهی از خدا ملک و بقایش

ای بسا زود گیر دیر گذشت

که نخواهد به مردم آسایش

روز بازار کیفر و پاداش

بخش وارون برد ز بخشایش

آن کس که به زرقوی است رایش

زر بنده شمر نه زر خدایش

کف موسی کفی ز دریایش

دم عیسی دمی ز دمهایش

زد چاک به تن پدر برایش

پیراهن صبر در عزایش

جان ودل خود کنی فدایش

هی بوسه زنی به دست وپایش

گهی (؟)اندام کشور را دمی فاسد کند رایش

اگر فصدش نفرمائی رود از کف ز افزایش

توهم دم درکش ار خواجه برنجی داند آسایش

مگر دهقان ندیدستی که چون آید بپیرایش

اگر در قلب خود بینی گشایش

نظر کن تا نباشد آزمایش

اگر باشد بوادر برگشایش

ورودش روشن آید در نمایش

که آثار جلال و کبریایش

شود اندر تو پیدا با رضایش

کسی کارد شفیع او را خدایش

رساند بر اجابت هر دعایش

نماید مرتفع ذکر و ثنایش

میان خلق از حسن ولایش

بدینسان حفظ هر چیزی بجایش

نماید زیر دامان رسایش

شناسد قدر هر چیزی بجایش

تعدی هم نجوید زا اقتضایش

نماید مطلع اندر خفایش

ز خلق و امر و اصل و ابتدایش

بود عبدالممیت آن کز ولایش

بمیراند حق از نفس و هوایش

بدینسان دان بکل ما سوایش

نماید جمع هر چیزی بجایش

فتوح اندر لغت باشد گشایش

که هر جائی کند نوعی نمایش

از آنند اولیا تحت قبایش

که کس نشناسد ایشانرا سوایش

بهشت عقل از حق گشت جایش

طبیعت شد بگندم رهنمایش