به پا انداز پیش رنگ پایش

بهاران رنگ و بو کرده فدایش

چو دیوانه به سر شوریده رایش

شده زلف سیه، زنجیر پایش

هنون انصاف داده بر وفایش

ولی ترسید پنهان از دعایش

فزود قدر اشرف از ثنایش

از آن اشرف نهاده سر بپایش

چو خوبان هر طرف از زینه هایش

فتاده زلف چین چین تا به پایش

بود هر گل دهانی در ثنایش

بود هر برگ دستی در دعایش

اعدای تو را خاک بود مأوایش

تیغ تو بود به فرق دشمن جایش

خصم تو اگر به آسمان بگریزد

چون بادبرک زمین کشد از پایش

نگار دوکتراش من گذشت از چرخ غوغایش

چو دوک پیوسته در چرخند مرد و زن ز سودایش

اگر پرسد کسی از وی به ناگه قیمت دوک را

کمانچه افگند در گردن و گرد ته پایش

نگار جامه فروشم خوش است بالایش

کشم چو جامه در آغوش قد رعنایش

جلوه را سرافرازی داد قد رعنایش

کرد فتنه را بیدار خواب چشم شهلایش

دیده محو رخسارش هوش مست سودایش

بس که سینه لبریز است از می تماشایش

فلک سیلی خور باد و هوایش

زمین پامال نقش بوریایش

فلک از پاسبانان سرایش

هلال از شبروان کوچهایش

پر است از آب کوثر حوضهایش

تماشا سبز و خرم از هوایش

رود هر کسب پی کسب هوایش

دمد گل برگ تر از نقش پایش

چمن طفلی در آغوش فزایش

نسیم گل هوادار هوایش

چو آید در نظر قد رسایش

کشم در دیده خود نقش پایش

تهی کیسه بود کان از سخایش

تنگ مایه است دریا از عطایش

همیشه خضر بادا رهنمایش

ز چشم بد نگهدارد خدایش

همیشه خضربادا رهنمایش

ز چشم بد نگهدار خدایش

اگر زین رنگ‌، تمکین می‌زند موج از سراپایش

خرام خویش هم مشکل تواند برد از جایش

به غارت رفتهٔ گرد خرام او دلی دارم

که چون‌ گیسوی محبوبان پریشانی‌ست اجزایش

زبان در سرمه می‌غلتد اسیران نگاهش را

[...]