به کنعان کرم یعقوب جاهی

به مصر جود یوسف دستگاهی

به طبع مقبلان یارب‌کدورت را مده راهی

براین ‌آیینه‌ها مپسند زنگ تهمت آهی

چراغ ابلهان عمری‌ست می‌سوزد درین محفل

چه باشد یک شرر بالد فروغ طبع آگاهی

جهان آیینهٔ وهم است و این طوطی سرشتانش

[...]

به شهرت زد اقبال خلق از تباهی

سپید است نقش نگین از سیاهی

دماغ غرور از فقیران نبالد

کجی نیست سرمایهٔ بی‌کلاهی

گر این است درد سر زر پرستان

[...]

در دل زد خیال پرتو مهرت سحرگاهی

چراغان فلک چون صبح کردم خامش از آهی

چو ماه نو فلک را زیر دست سجده می‌بینم

نیازم می‌زند ساغر به طاق ابروی چاهی

بهار آرزو نگذاشت در هر رنگ نومیدم

[...]

ما را نه غروری‌ست نه فرّی نه ‌کلاهی

خاکیم به ‌زیر قدم خویش نگاهی

آنجا که قناعت‌ کند ایجاد تسلی

گرم است سرکوه به زیر پرکاهی

بر دولت بیدار ننازم چه خیال‌ست

[...]

خوش آن عاشق که سویش گاهگاهی

فتد از گوشه چشمی نگاهی

دلی حال دلم داند که گاهی

شکستی دیده از طرف کلاهی

ندارد عاشقی چون من که دارم

[...]

از مقدم نور چشم ظل اللهی

روشن چو شد آفاق ز مه تا ماهی

تاریخ تولدش رقم زد مشتاق

آمد دری ز درج شاهنشاهی

از عشق فتاده ام به منزلگاهی

کانجا نبود سوی برون شد، راهی

از غمزه هزار کشته دیدم، امّا

از یک دل خسته برنیامد آهی

چو شمع ازپای تا سر، اشک و آهی

به راه مرحمت، عاجز نگاهی

فراز اوج عرشش چتر شاهی

کیمن خرگاهش از مه تا به ماهی

به انعامت، تسلی مرغ و ماهی

خطاب حضرتت عاجزپناهی

بلند آوازه گردان طبل شاهی

ز نو، زن نوبت عالم پناهی

ز حدّش کشتی فکرت تباهی

تعالی العشق عن تعب التناهی

جنبید ز جای مرغ و ماهی

برخیز ز خواب صبحگاهی

بنشین و به اشک عذرخواهی

از چهره ى جان بشو سیاهی

قوت بازوی یداللهی

زده خط بر سواد گمراهی

گر کنی حفظ هر یک آگاهی

نکنی حفظ اگر تو، گمراهی

دوم اصحاب سیرگمراهی

بندهٔ نفس و خصم آگاهی

حلّه از توست، نیست کوتاهی

هان ببخشش به هر که می خواهی

از باده عشرت تو و رخسار چو ماهی

وز شرم محبت من و دزدیده نگاهی

عادت بستم کردی و ترسم که مبادا

وقتی ز دل سوخته ای سرزند آهی

گر عشق تو بگداخت تنم را عجبی نیست

[...]