چو فارغ دل نشست از شغل شاهی

مسلم گشت بر وی کجکلاهی

جهان زیر نگین گشته سیاهی

کشید از ابر بر سر چتر شاهی

ز جامه داغ می بردی کماهی

چو ایمان ازدل کافر سیاهی

خَضر بی آب حیوان گشته ماهی

فتاد آشفته کارش با سیاهی

گر چاره ی ضعف قلب خواهی

انداز به کودکان نگاهی

هستی از جهل طبع، واهی

با این همه نور در سیاهی

نظر بگشا، نگه دانسته کن، در هر پر کاهی

که هر تار نگاه عبرتی، باشد بحق راهی

ز دلها، میتوانی ره ببزم قرب حق بردن

که هر طاق دلی، آن بار گه را هست درگاهی

بساط بزم قرب حق، پر است از شیشه دلها

[...]

هر نقش درم بندی است، در دیده آگاهی

دائم ز فلوس خویش در دام بود ماهی!

در خواب نبیند شه، آسایش درویشی

درویش ندارد ره بر تخت شهنشاهی

با سر بسر آن کو، ره در دل شب میپو

[...]

به طوفان اشکی به غوغای آهی

به غارت دهم محشری از نگاهی

ز دام عدم می کند رم نگاهم

چها می کند چشم او از نگاهی

به حق تمنا به جان تماشا

[...]

به استقبال مژگان سیاهی

نگاهم می رود هر دم به راهی

چه می کردیم با چندین خجالت

اگر بودی زبان عذرخواهی

دل است آیینه روز و شب ما

[...]

ماهی پز امردی را بردم به صبحگاهی

در خانه وا نمودم تا پشت گاو ماهی

امروز به عالم نبود اهل وفا را غیر از تو پناهی

گیرند برای تو شب و روز دعا را از هر سر راهی

تا چند به زلف تو بگویم نگارا با ناله و آهی

ای ریخته سودای تو خون دل ما را بی هیچ گناهی

ای دیده از تو دوران جمشید دستگاهی

زیبد به بندگانت چون لاله کج کلاهی

روشن ز روی عدلت از ماه تا به ماهی

ای از رخ تو پیدا انوار پادشاهی

ندارم جز تو در عالم پناهی

به غیر از آستانت تکیه گاهی

کند در دیده ها عمقش سیاهی

در آبش غرق گشته گاو ماهی

چنان صاف است آبش از سیاهی

توان دیدن به پشت گاو ماهی

به کنعان کرم یعقوب جاهی

به مصر جود یوسف دستگاهی

ازو گاو زمین در دادخواهی

نهاده سینه را در پشت ماهی

به پیش او شوم هر روز راهی

لباس خویش را مالم سیاهی

ز موج آب حیوانش سیاهی

بود نقش بر آبش پشت ماهی