که چندین کبر از خاکی روا نیست

که گر فرعون شد خواجه خدا نیست

چوغم کشتست او را وین خطا نیست

دگر ره کُشته را کشتن روا نیست

چو خود بینی درین مذهب روا نیست

اگر غیری به بینی جز خطا نیست

بصورت وقتِ این پشت دو تا نیست

که پشت تو چنین دیدن روا نیست

بسوزن آن برون کردن روا نیست

وگر بیرون کنی باری وفا نیست

چو در من نیز یک ذرّه وفا نیست

ز غیری این وفا جُستن رو انیست

غرض زین گفت و گویم جز دعا نیست

که کار بی‌غرض جز از خدا نیست

چو در کار خدا چون و چرا نیست

امید از حق بریدن هم روا نیست

چو او را گندمی بی صد بلا نیست

ترا هم لقمهٔ بی غم روا نیست

کمال انبیا جایی که جا نیست

که گر کس داند آن جز حق روا نیست

نشانی نه هویدا نه نهانیست

نشانیست آنک عین بی‌نشانیست

جوی عُجب‌ِ تو‌، گر طاعت جهانی‌ست

مثال آتشی در پنبه‌دانی‌ست

جهان جاودان خوش خوش جهانیست

که کلی این جهان زان یک نشانیست

همه کام دلم از خود فنا نیست

که در عین فنا عین بقا نیست

چو او را گندمی بی صد بلا نیست

ترا هم لقمهٔ بی غم روانیست

چه کارست این که در دنیاء فانیست

جهانی کار کار آن جهانیست

مرا در کار او برگ ریا نیست

نمازم بر چنین شاعر روا نیست

عدد گر غیر خودبینی روانیست

ولی چون عین خود بینی خطا نیست

قبای فهم این بر قد ما نیست

کسی را زهرهٔ چون و چرا نیست

چو او را نیم جو هفت آسیا نیست

کند دست آس چون این کار مانیست