او نیز ز دیده خون فشان کرد

وز هر مژه سیل خون روان کرد

این گفت و ز دیده خون روان کرد

گریان گریان وداع جان کرد

از هر مژه خون دل روان کرد

بر چهره زرد خون فشان کرد

جهان پیر را بختت جوان کرد

تو را شاهنشه آخر زمان کرد

ز پیشش برد آن صورت نهان کرد

که این بازی بود یک دم توان کرد

طریق دشمنی با او عیان کرد

به هر جانب رسولی را روان کرد

دگر تمثال شبدیز آنچنان کرد

که در خوبیش مشهور جهان کرد

صوفی ز میم واقف اسرار نهان کرد

من نیز چو نوشم به کنم آنچه توان کرد

جاوید سرافراز شد آنکس که سر خود

در دیر فنا خاک ره پیر مغان کرد

از خوابگه آمد بدرو گشت قیامت

[...]

ای فلان سوختی خلایق را

ملک را شدت تو ویران کرد

آتشی را که چون تو سوزنده است

جز به کشتن علاج نتوان کرد

مسکینی ما را نتوان شرح و بیان کرد

مسکین تر از آنیم که تقریر توان کرد

کار می و معشوقه سراسر همه سودست

از کس نشنیدم که درین کار زیان کرد

المنه لله که در صید گه عشق

[...]

نتوان بر ساقی سخن از توبه عیان کرد

پیش محک تجربه قلبی نتوان کرد

آن دل که نیرزد سفال سگ کویی

از جرعه خود جام جمش پیر مغان کرد

المنه لله که صبا خاک ره دوست

[...]

نمی توان بتو شرح بلای هجران کرد

فتاده ام ببلایی، که شرح نتوان کرد

ز روزگار مرا خود همیشه دردی بود

غم تو آمد و آن را هزار چندان کرد

بلای هجر تو مشکل بود، خوش آن بیدل

[...]

رفت و جا بر کنار میدان کرد

شه دگر روز عزم جولان کرد

شه کمر بست و عزم میدان کرد

میل تیر و کمان و جولان کرد

باز چون شاه عزم میدان کرد

عالمی را هلاک از جولان کرد

جانب شهر عزم جولان کرد

یوسف از مصر میل کنعان کرد

هر کسی بهر ماتم افغان کرد

ماتمی شد که شرح نتوان کرد

کرد چون صید دلم روی ز من پنهان کرد

جورها بر من آشفته سر گردان کرد

گوش بر قول رقیبان بداندیش نهاد

هر چه آموخت ز بیداد بجانم آن کرد

من چه گویم که چها کرد بجانم ز جفا

[...]

چه ملکی را ز نو دارالامان کرد

چه جانی در تن خلق جهان کرد

بی‌رحم من از من سفر خویش نهان کرد

تا خاطر ازو خوش بود، اما نتوان کرد

از شوق عنانگیری او جان به لب آمد

هرگاه دلم اندیشه آن دست و عنان کرد

فریاد که در عشق تو خود را و مرا غیر

[...]