کجا دهر آن نیرزد کش بدانند

و یا خود بر زبان نامش برانند

کنونش گرچه هم اهواز خوانند

به دفتر رام شهرش نام دانند

خوشا آنانکه هر از بر ندانند

نه حرفی وانویسند و نه خوانند

چو مجنون سر نهند اندر بیابان

ازین گو گل روند آهو چرانند

چو سوده دوده به روی هوا برافشانند

فروغ آتش روشن ز دود بنشانند

سپهر گردان بس چشم ها گشاید باز

که چشم های جهان را همه بخسبانند

از آن سبیکه زر کافتاب گویندش

[...]

چون بنشینند و مطربان بنشانند

انصاف طرب ز آدمی بستانند

سوزند سپند و نام ایزد خوانند

بر مرکب شیرزاد در افشانند

بندگان تو زار و گریانند

زار هر ساعتی تو را خوانند

چفته بالا و خسته رخسارند

کوفته مغز و سوخته جانند

تا شبیخون زده ست بر تو اجل

[...]

همه فرمانبرانش را مانند

خدمتش را سزا و شایانند

بر من قلم قضا چو بی من رانند

پس نیک و بدش ز من چرا می‌دانند

دی بی من و امروز چو دی بی من و تو

فردا به چه حجتم به داور خوانند

این شوخ سواران‌ که دل خلق ستانند

گویی ز که زادند و بخوبی به که مانند

ترکند به اصل اندرو شک نیست ولیکن

از خوبی و زیبایی خورشید زمانند

میران سپاهند و عروسان وثاقند

[...]

خصمان ملک چو جغد در ویرانند

دایم همه را همچو مگس میرانند

خود را چو همای از چه قِبَل می‌دانند

کز چشم چو سیمرغ همی پنهانند

عارفان کاین سخن فروخوانند

هر چه جز حق بود برافشانند

تو چه گویی چنانکه ایشانند؟

بکن اندیشه نامسلمانند

اهل دل کاین سخن فرو خوانند

آستین از جهان برافشانند

در مقامی که این سخن خوانند

عقل و جان سحر مطلقش دانند

تا چو سویش براقِ دل رانند

در رکابش همه برافشانند

پنج حس کز چهار ارکانند

پنج غمّاز این سه زندانند

آسمانی دگرش گردانند

بر زمینی دگرش بنشانند

مایه بخش سپهر و ارکانند

پیشکاران عالم جانند

غافلان فربه از بطر زانند

که غم جان و جامه کم دانند

همه را جمله نیست گردانند

بر سباع و ددان شهی رانند