گهیت از رفتگان تاریخ خوانند

گه از آینده اخبارت رسانند

یکی گفت این جماعت رمز دانند

بمنع آشنا بیگانه رانند

بسی بسیار با هم مهر بانند

که آمیزش بهم لایق ندانند

اشراق بر این طاق که چرخش خوانند

نقش بنگاریم که مردان دانند

یعنی ز جهان زنده پا افشانیم

ز آنسان که زخاک مرده دست افشانند

زبس آبای علوی مهربانند

بکشت ذره ای یکدجله رانند

جمعی که به هند رانده از ایرانند

چلمرد در سرای سنبل خانند

کو مسهل حکمتی که این تیره دلان

چون خال سفید، عیب هندستانند

چنار و سرو و بید آزادگانند

تهیدستان باغ و بوستانند

نه کشتی‌ها درین دریا روانند

که طاووسان گلزار جنانند

بجز راون حریف خود نخوانند

شکست قلعه ننگ خویش دانند

خلفای زمانه یارانند

دین و ایمان دگر چه سان مانند؟

این نگفتم که عامیان خوانند

قدر این نامه، عارفان دانند

ای آن که تو را شاه و گدا یکسانند

واندر طلبت به جان و دل پویانند

خورشید و مه و ستاره و چرخ و فلک

در دایرهٔ حکم تو سرگردانند

آنان که ندانند تو را می خوانند

در لرزه چو بید بر سر ایمانند

پستان [امل] گرفته هر یک به دهن

گهوارهٔ طفل نفس می جنبانند

آن قوم که روز و شب تو را جویانند

هر یک به قمار عشق نرادانند

مانند همه به فکر شطرنج خیال

نادیده رخت پیاده ای می رانند

آنان که برخسار تو چون من نگرانند

دانند که زیبائی و ای کاش ندانند

ما کام دل خود زاسیری بستانیم

از ما اگر این کنج قفس را نستانند

برخیز که خود را برسانیم بمنزل

[...]

بشه گفتند ایشان کاروانند

که در اندیشه سود وزیانند

هر دو گر نیک، جان جانانند،

پور یعقوب و دخت عمرانند

یا در دو دریچه هندوانند

بر منظر شه نگاهبانند

ای آنکه ز کنهت همه کس حیرانند

دیوانه و دانا به برت یکسانند

القصه ز تو غیر تو کس واقف نیست

نازم به تقدس تو ای بی‌مانند

به زیر قبّهٔ تقدیس، مست مستانند

که هرچه هست، همه صورت خدا دانند