گهی شعر عراقی را بخوانم

گهی جامی زند آتش به جانم

ندانم گرچه آهنگ عرب را

شریک نغمه‌های ساربانم

نپنداری که مرغ صبح خوانم

بجزه و فغان چیزی ندانم

مده از دست دامانم که یابی

کلید باغ را درشیانم

کهن پروردهء این خاکدانم

دلی از منزل خود دل گرانم

دمیدم گرچه از فیض نم او

زمین راسمان خود ندانم

خورشید بدامانم انجم به گریبانم

در من نگری هیچم در خود نگری جانم

در شهر و بیابانم در کاخ و شبستانم

من دردم و درمانم ، من عیش فراوانم

من تیغ جهانسوزم ، من چشمهٔ حیوانم

من آتش سوزانم من روضه رضوانم

من کسوت انسانم پیراهن یزدانم

از جان تو پیدایم ، در جان تو پنهانم

از موج بلند تو سر بر زده طوفانم

ولی من جانِ عارف غیر آنم

که نامردی کنم با دوستانم

کنارِ سفره از مستی چنانم

که دستم گُم کند راهِ دهانم

چون گرفته است تب گریبانم

لاجَرَم مستعّدِ هَذیانم

من به کلّی ز جامه عریانم

جوجه مرغِ دو روزه را مانم

ابتدا درسِ دِهقَنَت خوانم

تا ره و رسمِ دِهقَنَت دانم

نقطۀ خال تو را من که چنان حیرانم

که چه پرگار در آن دائره سر گردانم

نکته ای یابم اگر زان خط خورشید نقط

حکمت آموز و نصیحت گر صد لقمانم

گر به سر چشمۀ نوشین دهانت برسم

[...]

رفت اصغر شیرینم ز آغوشم و دامانم

برگ گل نسرینم یا شاخۀ ریحانم

آن غنچۀ خندان را من غنچه نمی خوانم

آن دوست که من دارم و آن یار که من دانم

شیرین دهنی دارد دور از لب و دندانم

بنشینم و بنشانم گل بر سرش افشانم

مجموع چه غم دارد از من که پریشانم

چون یاد تو می آرم خود هیچ نمی مانم

عشق تو بگرداند در کوه و بیابانم

[...]

غم زمانه به سختی گرفته دامانم

ز بی‌ وفایی این بخت سست پیمانم

ببسته بود به من بخت‌، این چنین میثاق

که من بخوابم و اوخود بود نگهبانم

کنون بخفته مرا بخت و من چو مشتاقان

[...]

تا بر زبر ری است جولانم

فرسوده و مستمند و نالانم

هزلست مگر سطور اوراقم

یاوه است مگر دلیل و برهانم

یا خود مردی ضعیف تدبیرم

[...]

شو نزد رفیق مهربانم

«‌سبحانقلوف‌» آن عزیز جانم

ای خدایی که در تو حیرانم

کیستی‌؟ چیستی‌؟ نمی‌دانم

در تو و هستی تو حیرانم

این بدانسته‌ام که نادانم

گفت اندر فشار وجدانم

راز کس فاش کرد نتوانم

گفت من نیز چون تو حیرانم

سبب حبس خود نمی‌دانم