چو خور بر عالمی پرتو فشانَد

ولی خود از تعرّض دور مانَد

به نادان آن چنان روزی رسانَد

که صد دانا در آن حیران بمانَد

‎شاه بر او رأفتِ شاهانه راند

‎دختر خود را به بر خویش خواند

دگر اندرین مملکت کس نماند

که باید قلم پشت تا گور راند

مرد باید که ز گشت فلک و اختر

تن به‌اندوه و به‌غم خیره نرنجاند

صبر بایدکه به آلام ظفر یابی

ور نه آلام تن مرد بسنباند

مرد را شاید در محنت روزافزون

[...]

ماه دگر نوبهار، جیش براند

از سپه دی سلاح‌ها بستاند

کل را بر تخت خسروی بنشاند

بلبل دستانسرا نشید بخواند

حق گرت آب رحمت افشاند

آن پلیدیت بر زبان ماند!

بگذار برای ما بماند

آواز فرح فزا بخواند

مر وزبران دگر را پیش خواند

داستان‌ها زان خیانت‌کیش راند

زین‌ سبب برجست‌ و دامن برفشاند

دید ه گریان‌سوی قصرخویش‌راند

آن که کندم خورد و دور ازخلد ماند

در سراندیب آمد و گندم فشاند

یکی خنجر از برق بر سینه راند

به‌برق آن نحوست ز دل برفشاند

جوانمرد را تاب خواری نماند

زدش سیلیئی چند و از در براند

به گرگاب رفت و دو روزی بماند

وز آنجا به‌سوی چغاخور براند

شبانگه پدر درکنارش نشاند

که امروز پور گرامی چه خواند؟

پس‌نبیرهٔ خود صفی‌شه را به جای خود نشاند

نیز از مازندران زی کشور باقی براند

فتد از پای و ریش جنباند

دهر را ناکس و دنی خواند

هرکه را نیک یافت بد خواند

تا بد خویشتن بپوشاند

آن که از هر دری سخن راند

خوبش را مرد ذوفنون خواند

هر که یک فن به نیکویی داند

در جهان هیچ درنمی‌ماند