از آن روزم که موش کور شد نام

سیه روزیم، روزی کرد ایام

گفت سوزن با رفوگر وقت شام

شب شد و آخر نشد کارت تمام

منه در رهگذار چون منی دام

مکن خود را برای هیچ بدنام

تا نمایندت بهنگام خرام

سیرگاهی خالی از صیاد و دام

ز ما، هم عشرت آموز و هم آرام

چو ما، هم صبح خوشدل باش و هم شام

نه گله‌ایش از فلک نیلفام

نه غم صیاد و نه پروای دام

که اندر بند بگرفتست آرام؟

کدامین عاقل آسوده است در دام؟

چه خواهم خورد، غیر از دانهٔ دام

چه خواهم بود، جز تیره سرانجام

در کنار او نشستی صبح و شام

نه نصیحت گوش کردی، نه پیام

نه پایش مانده اندر حلقهٔ دام

نه یکشب در قفس بگرفته آرام

چنان تیره است در چشم من این دام

که نشناسم صباح روشن از شام

رسیده آن سیه‌کاری بانجام

گسسته رشته‌های محکم دام

نباشد خودپسندی را سرانجام

کسی دیبا نبافد با نخ خام

«انا الحق» میزنند اینجا، در و بام

ستایش می‌کنند، اجسام و اجرام

شبان را دیو خواب افکنده در دام

بدام افتند مستان، کام ناکام

نخسبد هیچ صاحب خانه آرام

چو در نامحکم و کوته بود بام

رفت سوی آسیا هنگام شام

گندمش بخشید دهقان یک دو جام

گلی زیبا شدم در باغ ایام

چه میدانم، چه خواهم شد سرانجام

مرا روح بخش چمن بود نام

ندیده خوشی، فرصتم شد تمام

یک شبی آن سفلهٔ بی ننگ و نام

جست ناگاه از یکی کوتاه بام