چون کبک دری شده خرامان

بر سبزه و گل کشیده دامان

در پای کشان ز ناز دامان

گشتند به سوی او خرامان

سوادش تیره چون سودای خامان

بدامان قیامت بسته دامان

بنشینم و پا کشم به دامان

تا کار وفا شود به سامان

بنشینم و پا کشم به دامان

تا کار وفا شود به سامان

بنشینم و پا کشم به دامان

[...]

دلی ده چون محبت پاکدامان

دلی پاکیزه گوهرتر زایمان

زد این دستان و دردم شد خرامان

بدستی جان بدستی طرف دامان

چو کو شد در کمال ناتمامان

سر ببریده را آرد بسامان

چینی، اما ختایی اندامان

پیکر از نقش موی بی سامان

کشان از هر طرف چون باد، دامان

رسیدم بر لب دریا خرامان

چو رام از خدمت آن نیکنامان

به طرف جوی شد سرو خرامان

فشاند از نرگس آن سرو خرامان

چو خون خلق ، خون دل به دامان

بر خاکم اگر پا نهد آن سرو خرامان

هر خار مزارم زندش دست به دامان

شاهان همه در حسرت آنند که باشند

در خیل غلامان تو از خیل غلامان

زاهد چه عجب گر زندم طعنه نداند

[...]

غافل مشو از حال من بی‌سروسامان

من با تو چنانم که به ابسال سلامان

اندیشه کن از خون من خسته مبادا

آلوده به خونم شودت گوشه دامان

عشاق به فرمان بتان چند نباشند

[...]

شاهی تو و، شاهان جهان همچو غلامان

بوسند غلامان تو را، گوشهٔ دامان

نالان من و، در زمزمه مرغان چمن گرد

گریان من و، در قهقهه کبکان خرامان!

خوش آنکه به هم درد دل خود بشماریم

[...]

تا بباغ است صاحب سامان

زندش خار چنگ بر دامان

در آن مشکوی مشکین شو خرامان

معطر ساز آنجا جیب و دامان

خرامان گشت چون سرو خرامان

گل افشان از گریبان تا بدامان

بی مهر رخ تو شام هجران

ریزم چو سپهر خون به دامان

صد چاک کنم ز غم گریبان

لیکن چو نمی رسد به سامان

شکرریز مذاق تلخکامان

سحرگاه امید تیره شامان

نجوشاند دماغ ناتمامان

می ناپخته از مینای خامان