گر خاست و گر نشست حالی

آن موکب از او نبود خالی

فرد ازلی به ذوالجلالی

حی ابدی به لایزالی

آخر بزنم به وقت حالی

بر طبل رحیل خود دوالی

مجنون ز ره ضعیف حالی

بود از همه خواب و خورد خالی

لیلی به چنین بهانه حالی

خرگاه ز خلق کرد خالی

شد بدر مهیش چون هلالی

وان سرو سهیش چون خیالی

از سر همدمی و همسالی

نشدی یک زمان ازو خالی

تیر بر هر کجا زدی حالی

تیر گشتی ز تیر خور خالی

چون دمی دیدم از خلل خالی

در نشستم در آن سبد حالی

حکم کن کز خودش کنم خالی

زیر حکم تو آورم حالی

در خزیدم به گوشه‌ای خالی

فرض ایزد گزاردم حالی

دیو دیدم ز خود شدم خالی

دیو دیده چنان شود حالی

چون ولایت خراب شد حالی

دخل شاه از خزانه شد خالی

شد ز بی مکسبی و بی مالی

ملک شه از مؤدیان خالی

گفت کان‌ْ پُر زر است و ره خالی

کاین بخوانی شتاب کن حالی‌!

هر یک از تو گرفته تمثالی

تو چه‌گیری؟ ز هر یکی فالی

ای یافته از چهره تو حسن کمالی

داده است جمالیت خدا و چه جمالی

از دیده من عشق تو انگیخته نیلی

وز قامت من هجر تو پرداخته فالی

چون زلف تو شد حالم و این از همه خوشتر

[...]

ماییم ز عالم معالی

رندی دو سه اندرین حوالی

در عشق دلی و نیم جانی

بر داده به باد لاابالی

بگذشته ز هستی و گرفته

[...]

هر چند که نیست هیچ از حق خالی

سر در کش و دم مزن چرا مینالی

کان را که فرو شود به گنجی پایی

سر بر سرِ آن گنج بُرَندش حالی

چو باشد محتسب فاروق عالی

نگردد هیچ منکر در حوالی