چو بر دندان ما کردی حلالش

چه دندان‌مزد شد با زلف و خالش

کز هفت به ده رسید سالش

افسانهٔ خلق شد جمالش

بر رشتهٔ زلف و عقد خالش

افزوده جواهر جمالش

بنمای به قهر گوشمال‌ش

تا باز رهد مه از وبال‌ش

پرسید ز خوی و از خصالش

گفتند چنانکه بود حالش

شاهی که چنین بود جلالش

آفاق مباد بی‌جمالش

او همی‌رفت و من به دنبالش

بنده زلف و هندوی خالش

شده آتش طلب گار جلالش

دمادم محو گشسته ازوصالش

نمود آدم ز اوّل کل جمالش

حقیقت خلعتی داد ازوصالش

وصیت کرد از بهر عیالش

که تا تیمار می‌دارد بمالش

نبودی صبر یک دم از جمالش

ولی بوئی نبردی از وصالش

گهی با خود گهی بیخود دو حالش

که تا هم زین بود هم زان کالش

شب دو گفته با چندان جمالش

مدد گیرد ز نقصان هلالش

چو خورشیدی به نیکوئی جمالش

خلایق جمله مایل بر وصالش

مَثَل بودی بزیبائی جمالش

همه عالم طلب گاروصالش

به بندد اهرمن راه مجالش

به بادی بر دهد هر دم خیالش

چنین شاهیست گفتم با تو حالش

ازان گلرخ چنین شد در جوالش

چو فرخ دید مردی و جمالش

شد از زور و زر او در جوالش

بدینسان تا که شد بسیار سالش

نیامد هیچ نقصان در کمالش

چنین بود و چنین بنیوش حالش

دریغا خسرو و حسن و جمالش