چو از فرهاد خسرو آگهی یافت

دلش چون کوره آهنگری تافت

چو خسرو ذوق شیرینی ازو یافت

به خواهش در طلبکاریش بشتافت

شد اندر خشم و از وی روی برتافت

چرا کز وی همه بی عزتی یافت

اهلی چه خوش آنعید که او سوی تو بشتافت

بس عید بیابی کم از آن لیک توان یافت

نه که بیخون جگر راحت دل دیده نیافت

تا دلم خار نخورد آبله پا نشکافت

بوی تو آورد باد باده بمستی شتافت

پای تو بوسید دل پایه عشق از تو یافت

چون رخت ماه من بر فلک مه نتافت

بر درت شاه من جز ملک ره نیافت

بوی تو آورد باد باده بمستی شتافت

پای تو بوسید دل پایه عشق از تو یافت

بخویی چون سهیل طلعتش تافت

عقیق لعل خوبان رنگ ازو یافت

برای چاره جویی هر که بشتافت

بغیر از پرده تدبیری نمی یافت

با ادب بتوان وصال دوست یافت

اندرین ره بی ادب نتوان شتافت

نور عرفان در دل و جانت نتافت

تو همی گویی چو من عارف که یافت

روح کو روح خیالت را نیافت

جسم خوان چون نور جان بر وی نتافت

او ز هول جان به سوی ده شتافت

تا تواند او ز سرما چاره یافت

بستد آتش را سوی خانه شتافت

خرقه دید آنجا و مهمان را نیافت

آن امانت کآسمانش در نیافت

وز قبول او زمین هم روی تافت

هر کسی کو از محبت نور یافت

از غم و شادی بکلی روی تافت

اندرین ره سالها هر کو شتافت

بی محبت وصل جانان را نیافت

لذت جام محبت هر ک ه یافت

روی دل از لذت کونین تافت

هر که ز انوار الهی بهره یافت

مهر نورش دید کز هر ذره تافت