ازیشان فراوان شکسته بیافت

به شادی سوی گرد کردن شتافت

مر او را بریگ فرب دربیافت

رکابش گران کرد و اندر شتافت

سپر بر درید و زره را نیافت

ازو روی بیژن بپستی نتافت

وزانجا سوی قلب لشکر شتافت

همی جست تا تازیانه بیافت

پس آنگه سوی شهر ایران شتافت

شب و روز آرام و خوردن نیافت

خود و ویژگان سوی توران شتافت

کزایرانیان کام و کینه نیافت

بر آوردگه بر بر او دست یافت

زمین را بدرید و اندر شتافت

بدآنگه که زنگه بر او دست یافت

سنان سوی او کرد و اندر شتافت

چه مایه بپیوند و چندی شتافت

کس از روز بد هم رهایی نیافت

یکایک بر او گستهم دست یافت

ز کینه چنان خسته اندر شتافت

یکی بوی مهر شهنشاه یافت

بپیچید و دیده سوی او شتافت

ز هر سوی پویید و چندی شتافت

نشان پی شاه توران نیافت

ز یزدان چو شاه آرزوها بیافت

ز دریا سوی خان آذر شتافت

زان مثا حال من بگشت و بتافت

که کسی شال جست و دیبا یافت

دل گرچه درین بادیه بسیار شتافت

یک موی ندانست و بسی موی شکافت

گرچه ز دلم هزار خورشید بتافت

آخر به کمال ذره‌ای راه نیافت

آنچ از وی درست، چون توان یافت؟

آنک برحق بیشی جست، بکوئی شتافت

کس آهنگٌ پرتاب او درنیافت

ز گردان کسی گرز او برنتافت

دگر نیز بسیار جست و نیافت

چو بشنید مهراج زآن‌سو شتافت

ز گردان لشکرش هر کس که یافت

عنانش به تندی همی باز تافت

به گرشاسب بخشید پاک آنچه یافت

وز آنجا سوی راه دریا شتافت