آمد شب و تیره گشت لانه

وان رفته نیامد از سفر باز

کوشید فسونگر زمانه

کاز پرده برون نیفتد این راز

طفلان بخیال آب و دانه

[...]

کبوتر بچه‌ای با شوق پرواز

بجرئت کرد روزی بال و پر باز

نگشت آسایشم یک لحظه دمساز

گهی از گربه ترسیدم، گه از باز

فیل می‌بالد به خرطوم دراز

مور می‌سوزد برای برگ و ساز

حلقه بهر دام خودبینی مساز

آنچه بردستی، بنادانی مباز

کاش روزی زین ره دور و دراز

باز گشتن میتوانستیم باز

پای کوبان در نشیب و در فراز

ساعتی جولا، زمانی بندباز

بر سر آنست نفس حیله‌ساز

که کند راهی سوی راه تو باز

خلق بر او دوخته چشم نیاز

او بسوی دادگر کار ساز

ره فتنهٔ دزد عیار باز

عسس خسته از گشتن و شب دراز

نه هم خوئیم ما با هم، نه هم راز

نه انجام است این ره را، نه آغاز

بکرد آن صید مسکین، ناله آغاز

که ای اقبال بخش تند پرواز

من به مردم داشتم روی نیاز

گرچه روز و شب در حق بود باز

بدو گفت ابر، ای خداوند ناز

بکن کوته، این داستان دراز

دید اندر ره، دری را نیمه‌باز

شد درون و کرد آن در را فراز

جسم خاکی بی‌نوا، جان بی‌نیاز

راه دل روشن، در تحقیق باز

چون شدی سرگشته در تیه نیاز

با خبر باش از نشیب و از فراز

طفلی بودم غنوده بر بستر ناز

برخاست ز دور نغمه های دمساز

تا گوش نهادم نه صدا بود و نه ساز

ای شور جوانی! تو کجا رفتی باز

خواستار شوم ز کشی و ناز

عافیت‌سوز بود و افسون‌ساز