تار بگرفت و برکشید آواز

این غزل را بخواند در شهناز

کردم این کارنامه را آغاز

تاکی آید به سر حدیث دراز

خویش را آزمون کن از آغاز

که چه علمی به طبعت آید ساز

تخم گل خواسته ز راه دراز

کشته و هر طرف نشانده پیاز

این کشاکش بسی نگشت دراز

که شدند آن چهار تن دمساز

بود بازیگری نمایش باز

لاجرم کرد این نمایش‌، ساز

کفت زن چند ازبن نهفتن راز

چیست این روی زرد و گرم و گداز

داد سوگند مرد حیلت‌ساز

که زن آن راز را نگو باز

وآن جوان دو روی کاغذ ساز

ساخته بود کاغذی ز آغاز

چون کشی‌، ریش احمق است دراز

ور رها شد درازیش به دو قاز

با اجانب نبوده‌ام دمساز

با اجامر نگشته‌ام همراز

همه بینیم جز وی از آغاز

غافل از روزگارهای دراز

سوی ده زآن نشیمن ممتاز

با نشین دریده آمد باز

در بر ظالمان ز روی نیاز

همگی پوزش آورند و نماز

زود بنزین بریز و گاز بساز

که شبی تیره است و راه دراز

برنشستیم از آن کریوهٔ آز

بگرفتیم پیش‌، راه دراز

به خدایی که هست واقف راز

زانچه گفتم یکی نبود مجاز

ور پس از مدتی دهندش باز

باد رحمت به سرکه و به پیاز

گشتم از نزد آن ستمگر باز

غرق اندیشه‌های دور و دراز

سر بریدی خروسکان را باز

مرغ سرکنده کی کند آواز