هنوز اندر آن کشور دیر باز

بود ابر با بارهٔ دژ براز

نهالان بیارند پیشش نماز

گلان سر به پایش بسایند باز

بینداخت آن پوست‌های دراز

بر آن مانده از مغز بسیار باز

به هر گوشه گویا لبی سحرساز

سخن گفته درگوش دل‌ها به‌راز

چو رفتم بر اشکوب دوم فراز

به‌رویم ز مینو دری گشت باز

بخندید از این ماجرای دراز

به غوغا سخن کرد آغاز، غاز

مرا دل کشد سوی این ‌قوم باز

جهانجوی را برد باید نماز

سحر خوردم و خفت بعد از نماز

بپا خاست پایان روز دراز

به هرسو نگه کرد با حرص وآز

یک امرود بن دید رسته دراز

به من بر مسلم شد این نکته باز

که مردم به گیتی بماند دراز

هر دو یکسانند با یک امتیاز

اینکه سگ را پوستینی هست باز

گلهٔ دزدان بینی همه با عشوه وناز

هرکه دزد است بهر جای بود محرم راز

هردم از دریای استبداد آید بر فراز

موج‌های جانگداز

لیک از یک حملهٔ شاهنشه دشمن گداز

تا به قسطنطنیه یک ره عنان نگرفت باز

غم نبودی به روزگار دراز

نه حسود ونه مفسد و غماز

چون که خالی شدند خلق از آز

سر نهند از نشیب سوی فراز

خواجگی کرده سال‌های دراز

در فتوت ز خواجگان ممتاز

همه عشاق مرگ و مرگ از ناز

نکند روی خود بدیشان باز

پس کشندش به داربست فراز

طاقت گفتنش ندارم باز

گویی از ملّت و خدا و نماز

گوید این ژاژها به دور انداز