رفت از آنجا سوی گرمابه فراز

که ز تن شوخ فرو شوید باز

گفت خادم که بجا مانده فراز

کفش بوالقاسم طنبور نواز

هفت سال است که پوشیده بناز

رقعه بر رقعه بر او دوخته باز

با علی هر که ایستد به نماز

با خدای یگانه گوید راز

برد آسمان بر زمینش نیاز

کند کعبه در آستانش نماز

بنام تو ای شاه گردن فراز

نمودم من این پارسی نامه ساز

چند در پرده می سرائی راز

ای ز شور تو در جهان آواز

گاه از خوی سوی ماکو حمله ساز

گاه از شکی بیا کو می بتاز

آن دو یار موافق دمساز

خواستند از نشیب شد بفراز

از اشرار تموز تن بگداز

مرغ اندیشه مانده از پرواز

هر جوجه آن بسان شهباز

گیرد سوی اوج چرخ پرواز

شاعری گفت که در راه حجاز

بودم از شوق حرم در تک و تاز

گفت با خنده و با عشوه و ناز

به حریفان محبت پرداز

کجا کیقباد آن یل سرفراز

کجا شاه کاوس دشمن گداز

یلان قوی پنجه سرفراز

همه رخت بستند و رفتند باز

هر چه افزون دهد عطا و نیاز

حق مر او را زیاده بخشد باز

نه بر او نذر می رسد نه نیاز

بگل از وی بدیگری پرداز

که چون باز آرد، دگر باره ساز

همه برده خود بیارند باز

زمین بوسه داد آن یل سرفراز

بدیدار شه برد از دل نماز

تهمتن به پاسخ چنین گفت باز

که هشیار باش ای شه سرفراز