چو آمد به نزدیک تمیشه باز

نیا را بدیدار او بد نیاز

فریدون شد و نام ازو ماند باز

برآمد برین روزگار دراز

نهادند بر کوه و گشتند باز

برآمد بر این روزگاری دراز

ابا داور راست گفتم به راز

که ای آفرینندهٔ بی‌نیاز

چو هنگام بخشایش آمد فراز

جهاندار یزدان به من داد باز

دو ابرو به سان کمان طراز

بر او توز پوشیده از مشک ناز

نباید شدن شان سوی کاخ باز

بدان تا پیامی فرستم براز

سخن هر چه بشنید از آن دلنواز

همی گفت پیش سپهبد به راز

پری روی گلرخ بتان طراز

برفتند و بردند پیشش نماز

کنون چارهٔ کار مهمان بساز

بفرمای تا بر چه گردیم باز

چو بر بام آن باره بنشست باز

برآمد پری روی و بردش نماز

ز نخچیر کامد سوی خانه باز

به دلش اندر اندیشه آمد دراز

چنین داد پاسخ به مهراب باز

که اندیشه اندر دلم شد دراز

وی از گرگساران بدین گشت باز

گشاده شدست این سخن نیست راز

بدو گفت سیندخت کای سرفراز

به گفتار کژی مبادم نیاز

به شادی درآمد شب دیریاز

چو خورشید رخشنده بگشاد راز

بیامد به نزدیک من جنگ ساز

چو پیل ژیان با کمند دراز

اگر چند باشد شب دیریاز

برو تیرگی هم نماند دراز

بدو گفت سیندخت کای سرفراز

بود کت به خونم نیاید نیاز

بیامد بر سام و بردش نماز

سخن گفت بااو زمانی دراز