وگر مردوش باشد و سرفراز

بسوی هرومش فرستند باز

بیامد به لشکرگه خویش باز

دلی پر ز اندیشه‌های دراز

بزرگی کن و رنج ما را بساز

هم از پاک یزدان نه‌ای بی‌نیاز

به تن مردم و سر چو آن گراز

به بیچارگی مرده بر تخت ناز

چو آمد به لشکرگه خویش باز

برفتند گردان گردن‌فراز

دوان پیش او رفت و بردش نماز

نشست اندر ایوان زمانی دراز

ازان سبز دریا چو گشتند باز

بیابان گرفتند و راه دراز

برفتند و بردند پیشش نماز

بگفتند با او زمانی دراز

بگفتند پاسخ چنین داد باز

که تابوت شاهان چه دارید راز

زمانه ترا داد گفتم جواز

همی داری از مردم خویش راز

چو آمد بران روزگاری دراز

همی بفگند چادر داد باز

ازین نامهٔ شاه دشمن‌گداز

که بادا همه ساله بر تخت ناز

هرانکس که آمد بر او فراز

برو آفرین کرد و بردش نماز

همی پروریدش به بربر به ناز

برآمد برین روزگاری دراز

گر این غرم دریابد او را متاز

که این کار گردد بمابر دراز

شدندی شبانگه سوی خانه باز

شده پنبه‌شان ریسمان طراز

من از اختر کرم چندان طراز

بریسم که نیزم نیاید نیاز

بزرگان فرزانهٔ رزمساز

ز نان داشتند آن زمان دست باز

خوش آمدش گفتار آن دلنواز

بکرد آشکارا و بنمود راز

سپهبدار ایران چو بگشاد راز

جوانانش بردند هر دو نماز