ز باده بده ساقیا زود دادم

که من خرمت خویش بر باد دادم

ز بیداد عشقت به فریاد آیم

نیاید به جز بادهٔ تلخ یادم

به آتش کنندم همی بیم آن جا

[...]

در این گنجنامه بگشادم

وین سخن را اساس بنهادم

کین نکو عقد مرا ترا دادم

به تو بخشیدم و فرستادم

فعل تو من به گفت تو دادم

شاد زی تو که من ز تو شادم

گفتم این و برت فرستادم

درِ گنج علوم بگشادم

دردا و دریغا که دل از دست بدادم

واندر غم و اندیشه و تیمار فتادم

آبی که مرا نزد بزرگان جهان بود

خوش خوش همه بر باد غم عشق تو دادم

با وصل تو نابوده هنوزم سر و کاری

[...]

بخدائی که فیض رحمت او

کرد از بند حرص آزادم

که من از خدمت چو تو مخدوم

تا به ناکام دور افتادم

نه دو دیده بخواب دربستم

[...]

گفتم که مگر داد بزرگی دادم؟

بند فلکی به زیرگی بگشادم

امروز ز مرغ زیرک آمد یادم

یعنی که به پای خود به دام افتادم

جانا نفسی دور نه ای از یادم

دلتنگ مشو گر ز تو دور افتادم

گر آب شود جهان و آتش گیرد

من خاک شوم تا بتو آرد بادم

گردان گردان به بندگیت افتادم

آن دولت شد که گفتمی آزادم‌

چون یاد تو آرم از غمان آزادم

جز یاد تو هر چه بود رفت از یادم‌

تا آتش عشق تو به دل ره دادم

چون ابر ز آب دیده با فریادم

در دست فراق تا اسیر افتادم

بیچاره تر از خاک به دست بادم

اگر چه داد سخن در زمانه من دادم

ستاره وار زمانه نمی دهد دادم

زمانه گرچه زمن یافته است روزی داد

چرا به من ندهد آنچه من بدو دادم

رهی نماند زنظم سخن که نسپردم

[...]

من این گنجینه را در می‌گشادم

بنای این عمارت می‌نهادم

نیاید هیچ از انصاف تو یادم

به بی‌انصافی‌ات انصاف دادم

کسادی چون کشم‌؟ گوهرنژادم

نخوانده چون روم‌؟ آخر نه بادم

ببین تا چند بار این‌جا فتادم

به غم‌خوار‌ی و خواری دل نهادم

منم کز یاد او پیوسته شادم

که او در عمرها نارد به یادم

کله چون نارون پیشش نهادم

به استغفار چون سرو ایستادم

مثال شاه را بر سر نهادم

سه جا بوسیدم و سر بر گشادم