تا شدم صید تو آسوده ز هر صیادم

وای بر من گر ازین قید کنی آزادم

نازها کردی و از عجز کشیدم نازت

عجزها کردم و از عجب ندادی دادم

چون مرا می‌کشی از کشتنم انکار مکن

[...]

طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق

که در این دامگهِ حادثه چون افتادم

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

آدم آورد درین دیر خراب آبادم

نیست بر لوح دلم جز الف قامتِ دوست

[...]

خراب کرد فراق رخ تو بنیادم

روا بود که کنی از وصالت آبادم

به هر لباس کنی جلوه هستمت عاشق

که دل به عشق تو درعالم ازل دادم

اگر به صورت لیلی شوی چو مجنونم

[...]

دلکی دارم وزهر طرفش

می برد دلبری و دلشادم

کاشکی داشتیم هزاران دل

تا به هر دلبری دلی دادم

به گیر ودار قیامت برس به فریادم

بکن ز آتش دوزخ ز لطف آزادم

نه من از تنگی دام است که در فریادم

می بنالم که بسر وقت رسد صیادم

سیر شد زینچمن سبز دل ناشادم

کاش میکرد بخود روی قفس صیادم

تیر کز شست بشد باز نگردد کمان

[...]

می بنالم که بسر وقت رسد صیادم

نه من از تنگی دام است که در فریادم

سیر شد زینچمن سبز دل ناشادم

کاش میکرد بخود روی قفس صیادم

تیر کز شست بشد باز نیاید بکمان

[...]

عهدها شد که نکردی به نگاهی شادم

سست‌عهدا مگر از چشم تو باز افتادم

ز خیال سر زلف تو مرا نیست گزیر

که جز این خط جنون یاد نداد استادم

تو به شیرین‌تر از آنی که به شیرین مانی

[...]

منم امروز که در صنعت عشق استادم

آه جانکاه مرا تیشه و من فرهادم

بعث نیست در این دیر کهن فریادم

فاش میگویم و ازگفتۀ خود دلشادم

بندۀ عشقم و از هر دو جهان آزادم

که در این دامگه حادثه چون افتادم

آدم آورد در این دیر خراب آبادم

بهوای سر کوی تو برفت از یادم

چکنم حرف دگر یاد نداد استادم

شود تفریح قلب از دم دمادم

بدون دم نماند زنده آدم

از نوا کم نکنم، تا نکند آزادم

گر قفس گلشن و گلشن قفس صیادم

آن نهان عشوه، که آوردی و بردی دل من

از تنم جان رود و آن نرود از یادم

رنج دل در طلب راحت جان دولت نیست

[...]

روز اول که دل به تو دادم

داغ عشقت به سینه بنهادم

من که صید کسی نمی گشتم

ترک چشم تو گشت صیادم

تا دلم چشم می پرست تو دید

[...]

گفتا شه شهیدان کامد روا مرادم

تا آتش محبت زد شعله بر نهادم

در کربلای عشقش بار بلا گشادم

در جلوه‌گاه جانان جان را به شوق دادم

درروز تیر باران مردانه ایستادم

[...]

بابا بگیر دستم دیگر ز پا فتادم

از بس که وصل رویت بر خویش وعده دادم

شکر خدا که گردید آخر روا مرادم

دوشینه پیش رویت آئینه را نهادم

گفتا شه شهیدان کامد روا مرادم

تا آتش محبت زد شعله بر نهادم

در کربلای عشقش بار بلا گشادم

در جلوه‌گاه جانان جان را به شوق دادم

هم چو شاهین به هوس بال و پری بگشادم

در سر سیر و تماشا سر خود بنهادم

ز آشیان شهپر سیاره کشی کردم راست

یک نظر جلوه کنان بر سر چرخ استادم

پس آینه چو طوطی به شکر بالیدم

[...]

ای که جوئی تبار و نژادم

ز آتش و آب و از خاک و بادم

من نخستین دم از خاک زادم

زادهٔ خاک و خاکی نهادم

تا یاد ترنج غبغبت افتادم

بهر تو ترنجی ای پریرخ دادم

بستان ز من این ترنج و یکبار دگر

از بوس ترنج غبغبت کن شادم

بر صاحبدلان ام البلا دم

به نزد عاقلان دارالعبادم