بلبل آمد نشست بر سر شاخ

روز‌بازارِ عیش گشت فراخ

غنچه‌های نو از شکوفه شاخ

کرده لؤلؤ چو برگ لاله فراخ

چون درآمد در آن بهشتی کاخ

شد دلش چون در بهشت فراخ

دیو باشد رعیت ِ گستاخ

چون گذاری نهند پای فراخ

راست‌روشن درآمد از در کاخ

رفت بر صدرگاه خود گستاخ

چون بساط بهشت سبز و فراخ

کله بر کله میوه‌ها بر شاخ

آنچه بینی که بر بساط فراخ

کرده‌ام چشم و گوش را گستاخ

به وقتی چنین، کنج بهتر ز کاخ

که دوران کند دست یازی فراخ

بیندیش از آن دشت‌های فراخ

کز آواز گردد گلو شاخ شاخ

شکوفه که بیگه نخندد به شاخ

کند میوه را بر درختان فراخ

سهی سرو را یال برکش فراخ

به قمری خبر ده که سبزست شاخ

گر انجیر‌خور مرغ بودی فراخ

نبودی یک انجیر بر هیچ شاخ

یکی روزشان بودی از کوه و کاخ

به کام دل خویش میدان فراخ

برون آرد آنگه سر از کنج کاخ

که آرد برون سر شکوفه ز شاخ

همه ساله ریحان او سبز شاخ

همیشه در او ناز و نعمت فراخ

صنم‌خانه‌ها دارد از قصر و کاخ

بر آن لعبتان کرده درها فراخ

ز بلور تابنده خوانی فراخ

چو نسرین‌تر بر سرسبز شاخ

دهن تنگ و سر گرد و ابرو فراخ

رخی چون گل سرخ بر سبز شاخ

هوای خوش و بیشه‌های فراخ

درختان بارآور سبز شاخ

حضور تو در صوب این سنگلاخ

دیار مرا نعمتی شد فراخ