شما را دل از شهرهای فراخ

بپیچید وز باغ و میدان و کاخ

گشن دستگاهی نهاده فراخ

یکی کلبه سازیده بر پیش کاخ

میان اندرون ریگ و دشت فراخ

سراپرده و خیمه بر سوی کاخ

نگه کن که تا چند شهر فراخ

پر از باغ و ایوان و میدان و کاخ

چون برون جست مرز از سوراخ

شد سموره بنزد او گستاخ

جوان شد حکیم ما، جوانمرد و دل فراخ

یکی پیرزن خرید، بیکمشت سیم ماخ

پر از کوه و بیشه جزیری فراخ

درختش همه عود گسترده شاخ

درختی شناس این جهان فراخ

سپهرش چو بیخ آخشیجانش شاخ

میان حصار آبگیری فراخ

زگِردش بسی گونه ایوان و کاخ

همان جای بُد مرغزاری فراخ

میانش درختی گشن برگ و شاخ

همه زر او چون گیا شاخ شاخ

چه بر شخ برسته چه بر سنگلاخ

به دست از درختان الماس شاخ

گرفتند ناورد دشت فراخ

به کوهی دگر بود کانی فراخ

فرازش کمر بست و بن دیو لاخ

چو آب اندرو راه کردی فراخ

درخت از بن آن بر کشیدی به شاخ

مر امید راهست دامن فراخ

درختیست بر رفته بسیار شاخ

ز خونش که شد در هوا شاخ شاخ

همی لاله رُست از شخ سنگلاخ

گر آب از دهانش آمدی شاخ شاخ

بر میوه آن سال بودی فراخ

به جایی دگر دید بر سنگلاخ

درختی گشن برگ بسیار شاخ

برون آرند ماران را ز سوراخ

به افسونها کنندش رام گستاخ

لبش خور هندی و حق شاخ شاخ

دهان، چون لب کوره از هم فراخ