نچیدم یکی میوه هرگز ز شاخ

بخود ساختم تنگ عیش فراخ

برآمد یکی روز بر بام کاخ

دلی تنگ دید و جهانی فراخ

فگندی چو از خار بن برگ و شاخ

گذرگاه بر خلق کردی فراخ

هم سبزه سر زد از چمن و هم سمن ز شاخ

ساقی بساط باده به بستان ببر ز کاخ

فرصت مده زکف که دوا می نمیکند

این می درون شیشه و این گل فراز شاخ

جز با جمال دلبر و جز با مقال دوست

[...]

به ایوان خرامد گل از طرف شاخ

به بستان خرامند خوبان ز کاخ

فغان که زاغ به گلشن زبسکه شد گستاخ

بجای بلبل مسکین نشست بر سر شاخ

کسی که پای بکویت نمی نهاد از بیم

چه شد که دست در آغوشت آورد گستاخ

چه رخنه در دل آن شوخ سنگدل بکند

[...]

تنگنایی را گمان کرد و فراخ

آغلی را هم شمرد ایوان و کاخ

بامدادان چون برون آیم ز کاخ

صد ره افزون بایدم افکند ناخ

کاروان در راه هموار و فراخ

من اسیر راهزن در سنگلاخ

آن ستمگر در فغان و در کراخ

برزمین از درد می نالید ناخ

پرورش دادی هوایی در صماخ

هین برو بشنو ازین بانگ کراخ

توئی آن دست پرور مرغ گستاخ

که بودت آشیان بیرون از این کاخ

هر کس که ز روز بد بترسد

باید نخورد غذای نفاخ

زیرا که چو نفخ از آن غذا خاست

ناچار برون جهد ز سوراخ

وان گاه به خیرگی نشیند

[...]

چرا رنجه کند پیشانی و شاخ؟

تنش ریش آید و پهلوش سوراخ

خورش نفاخ و آن پر خوار گستاخ

صداها آیدش هر دم ز سوراخ

بهار هستیت از باد گستاخ

واویلا فرو بارید از شاخ

از آن قرچی پیش و پس شاخ شاخ

در افتاد آوازه ژرف و فراخ

وقت آنست که بیرون فکنی رخت از کاخ

تنگ شد خانه ببر رخت سوی باغ فراخ

سزد ار یار گل اندام بگلزار چمد

سرو بالای سهی قد بنشین گو در کاخ

تا بکی صورت گل نقش کنی بر دیوار

[...]

وقت آنست که بیرون فکنی رخت از کاخ

تنگ شد خانه ببر رخت سوی باغ فراخ

گردیدن زاهدان به جنت گستاخ

وین دست درازی به ثمر شاخ به شاخ

چون نیک نظر کنی ز روی تشبیه

ماند به بهایم و علفزار فراخ