در اینحال است حق بر خلق مرآت

که محجوب است مطلق در شئونات

نه زاید باشد او در عقل بر ذات

نه موقوف است بر غیر آن باثبات

ز شأن واحدیت پس در آیات

عیان شد خلقت ارض و سماوات

از و فایض وجودات و کمالات

ازو نازل بهر شیئی فیوضات

چو باشد اتحاد جمله بر ذات

شد آن ذات‌الاحد جامع در اسمات

احد یعنی که باشد مطلق الذات

ز وصف و اسم و ایما و اشارات

باین معنی که بینی این ظهورات

از آن ذات‌الاحد باشد در آیات

بود آگاه از امراض و آفات

و را مقدور هم دفع بلیات

بود صعقت اگر دانی اشارات

فنا اما نه اندر جلوه ذات

بود کثرت شئون وحدت ذات

بترتیب است ذاتش را شئونات

نگویم روخراب آی از خرابات

ولی به این خرابی ز آن خرافات

شود مکشوفش از اسماء وجوهات

دگر هر وجهی نماید فعلی اثبات

نماید حق باو دفع بلیات

ز امدادش شود ایصال خیرات

به بیند نفس خود معدم بالذات

چنان کاندر عدم بد ذات ذرات

ز بس موسی بظاهر داشت رایات

بخط زر نوشت الواح تورات

بود صابر بطاعات و بلیات

دگر صابر بتنبیه و مکافات

عمد گویند ارباب کرامات

باو بر پاست بالمعنی سموات

بروز آنچه مخفی بود در ذات

بقدر قابلیت از شئونات

بود اعلی و اکمل از فتوحات

فنای عبد و استغراق در ذات

تو می‌خوان رتبه‌ها را قابلیات

بر آنها اصل و بودی نیست بالذات