منع آب و قطع امید از جهات

تشنه لب بر شاطی شط فرات

عشق به یک سو فکند پرده چو از روی ذات

شد ز میان غیر ذات جمله فعل و صفات

هر من و مایی که هست می‌رود اندر میان

چون که به آخر رسید سلسله ممکنات

دست ز هستی بشوی تا شودت روی دوست

[...]

یارب از ظلم مشیر الملک ما را ده نجات

گشته ایم از زندگانی سیر وبیزار از حیات

یا بده او را به دل رحمی که رحمی آورد

یا پی آسودگی ما راکرم فرما ممات

تلخکامی داده است از بس مرا ازجور خویش

[...]

شاهی که هست باعث ایجادکائنات

یعنی که مرتضی علی آن مایه نجات

گفت ای حلال سر مشکلات

مر مرا زین بند و زندان ده نجات

دیه ام بس آشکارا معجزات

کز شنیدن عقل گردد محو ومات

با کسش لیکن نباشد التفات

باشدش با من نیش اما ثبات

چو لله کردی به اوالتفات

خدا داد ازاین گیر ودارت نجات

همه خلق برکنده دل ازحیات

شده شاه شطرنج وگردیده مات

به من زاهدی گشته بی التفات

مرا کرده چون شاه شطرنج مات

نیز فرمود آن رسول کائنات

ایها القوم ان فی الصدق النجات

تشنه لب باز آی بیرون از فرات

ده هزاران خضر را آب حیات

من ز سایه غیر، کی جویم نجات

سایه پرورد منند این ممکنات

شد چو شاه تشنه نومید از حیات

تافت رو از حرب گه سوی فرات

ظلمت اسکندر است این ممکنات

وجه باقی اندر او آب حیات

رسید عید و بدانسان بروزه بست جهات

که جز فرار زگیتی نیافت راه نجات

ره نجات بغیر از فرار روزه نیافت

بر او چو عید کمین برگشود و بست جهات

شد آنکه وقت مناجات شیخ از حق دور

[...]

عید قربان بود و حاج به درک عرفات

ماو کوی صنمی کش عرفات از غرفات

شور زمزم بسر حاج و خلیلی است مرا

که زند جوش بچاه ذقنش آب حیات

حاج اگر در جمراتند برجم شیطان

[...]

میم لبا روزه برد مکارمت از صفات

بس الف قد تو دال شد اندر صلات

جیم دو زلفت نشست چندی چون دزد مات

کنون بیا و بیار میی چو عین الحیات

ایصاحب صفات خوش از فر خجسته ذات

از خاک درگه تو خجل چشمه حیات

بارای تو عشا زده سر پنجه با غدات

ازقهر تو فتد به بنین حیض چون بنات

تبارک الله ای ماه ناصری مآت

به مهر کوش که افکنده ظل الهی ذات

رخ ملک به چنین روز تافت بر ذرات

به سان جلوهٔ مصباح قدس از مشکات