آن سیه رنگ و این عقیق صفات

کان یاقوت بود در ظلمات

با سکندر ز بهر آب حیات

رفتم اندر سیاهی ظلمات

تا ز رنجم خدای داد نجات

ظلمتم شد بدل به آب حیات

ساقیِ نوش‌لب کلید نجات

دادش آبی به لطف آب حیات

برگ شاخ دگر چو آب حیات

صرعیان را دهد ز صرع نجات

کاتب الوحی گل به آب حیات

بر شقایق به خون نوشته برات

تا به حدی که عامل صدقات

آنچه ماند از منش ستد به زکات

چو پایان پذیرد حد کاینات

نماند در اندیشه دیگر جهات

زهی خضر و اسکندر کاینات

که هم ملک داری هم آب حیات

سکندر به امید آب حیات

همی کرد در رنج و سختی ثبات

گر از بهر آن جوید آب حیات

که از پنجهٔ مرگ یابد نجات

تنومند ازو جمله کاینات

بدو زنده هر کس که دارد حیات

سپیده‌دمی در شب کاینات

سیاهی‌نشینی چو آب حیات

دهد هرکسی مال خود را زکات

به تاراجشان کس نیارد برات

دواگر بود جمله آب حیات

وفا چون کند چون درآید وفات

به جانی کزو جانور شد نبات

به جان داوری کارد از غم نجات

اول و آخر بوجود و صفات

هست کن و نیست کن کاینات

زیرنشین عَلَمَت کائنات

ما به تو قائم چو تو قائم به ذات

کرد رها در حرم کاینات

هفت خط و چار حد و شش جهات

ای شب گیسو‌ی تو روز نجات

آتش سودا‌ی تو آب حیات