برافگند پیران هم اندر شتاب

نوندی به نزدیک افراسیاب

سپاه آمد از نزد افراسیاب

چو ما بازگشتیم بگذاشت آب

پس از نامداران افراسیاب

کسی کش سر از کینه گیرد شتاب

که ای پهلوان رد افراسیاب

گرفت اندر این دشت ما را شتاب

بدو گفت بیژن که ای نیو باب

دل من ز کین سیاوش متاب

دهن خشک و غرقه شده تن در آب

از آن رنج و تابیدن آفتاب

همی کند موی و همی ریخت آب

از او دور شد خورد و آرام و خواب

بپردخت زان پس به افراسیاب

که با لشکر آمد به نزدیک آب

به یزدان بنالید ز افراسیاب

به درد از دو دیده فرو ریخت آب

کنون چون نبیند جز افراسیاب

دلش را تو از مهر او برمتاب

سه دیگر که گفتی که افراسیاب

سپه را همی بگذارند ز آب

به پیکار مندیش ز افراسیاب

به جای آر دل روی از او برمتاب

همی گفت اگر لشکر افراسیاب

بجنباند از جای و بگذارد آب

بگو تا من اکنون هم اندر شتاب

نوندی فرستم به افراسیاب

دگر طالقان شهر تا فاریاب

همیدون در بلخ تا اندر آب

چو شوره زمینی که از دور آب

نماید چو تابد بر او آفتاب

چو این کرده شد نزد افراسیاب

نوندی برافگند هنگام خواب

بشد تا به نزدیک افراسیاب

نه دم زد به ره بر نه آرام و خواب

سخن گفتن کشتگان گشت خواب

ز کین برادر تو سر برمتاب

شکسته شود پشت افراسیاب

پر از خون کند دل دو دیده پر آب