همچو کاریگری رسن تابم

هر زمان خویشتن ز بس یابم

نه رای آنکه ز عشق تو روی برتابم

نه جای آنکه به جوی تو بگذرد آبم

به جستجوی تو جان بر میان جان بندم

مگر وصال تو را یابم و نمی‌یابم

ز بس که از تو فغان می‌کنم به هر محراب

[...]

هر روز در آب دیده‌اش می‌یابم

شد ز آتش و آب صبر برده خوابم

هرچند که بر آتش عشقت آبم

در عشق چو آب پاک و آتش نابم

چنان خسبان چو آید وقت خوابم

که گر ریزد گلم ماند گلابم

چو من زین ره به مشرق می‌شتابم

مگر خورشید روشن را بیابم

چندانکه قرار عهد یابم

از عهد تو روی برنتابم

نه زهره که سر ز خط بتابم

نه دیده که ره به گنج یابم

جادو چشم تو بست خوابم

تا گشت چنین جگر کبابم

نه صبر بود نه خورد و خوابم

تا آنچه طلب کنم بیابم

گر من جگر توام متابم

چون بی نمکان مکن کبابم

چشمه منما چو آفتابم

مفریب ز دور چون سرابم

واجب آن شد که کار دریابم

گر نگیرد، چو دیگران خوابم

ای برده به آب‌روی آبم

وز نرگس نیم خواب خوابم

تا روی چو ماه تو بدیدم

افتاده چو ماهیی ز آبم

چون شد خط سبز تو پدیدار

[...]

بدیشان گفت آن آید صوابم

که چون من روی از دنیا بتابم

چو برخاست این چنین روشن حسابم

یقینم شد که من خود را حجابم

در اندیشه چنان مست خرابم

که دیگر می‌نیاید نیز خوابم

کنون گر صد سخن برهم بتابم

یکی را باز میندهد جوابم

ز گل هم سیخ سوخت و هم کبابم

وزین آتش ز سر بگذشت آبم

اگر روی تو رویاروی یابم

ز روی ماهرویان روی تابم

ازان در آب شد گم آفتابم

که بود او مردم چشم پر آبم