بهو گفت با بسته دشمن به پیش

سخن گفتن آسان بود کم و بیش

توان گفت بد با زبونان دلیر

زبان چیره گردد چو شد دست چیر

بنه نام دیوانه بر هوشیار

[...]

نریمان سپاه از ره آورد بود

همان گاه خواندش سپهدار زود

یل زاولی ده هزار از شمار

گزین کرد وز ایرانیان شش هزار

بدو داد و کارش همه کرد راست

[...]

سه طاعت واجب آمد بر خردمند

که آن هر سه به هم دارند پیوند

ازیشانست دل را شادکامی

وزیشانست جان را نیک‌نامی

دل از فرمان این هر سه مگردان

[...]

یکی شهزاده چون مه پارهٔ بود

که مهر از رشک او آوارهٔ بود

اگر خورشید روی او بدیدی

چو مصروع از مه نو می‌طپیدی

چو پیشانیش لوح سیم بودی

[...]

مشو مغرور ملک و گنج و دینار

که دنیا یاد دارد چون تو بسیار

خدا را زان پَرست از جانِ پُر نور

که استحقاق دارد وز طمع دور

به هر کاری خدا را یاد می‌دار

[...]

چون ماند پری‌وش حصاری

در حجرهٔ غم به سوگواری

قیس از هوس جمال دلبند

در درس ادب دوید یک چند

در گوشهٔ صحن و کنج دیوار

[...]

دل به معنی جوهری روحانی است

دل نه از جسم است و نه جسمانی است

دل چه باشد غیر نفس ناطقه

آنکه از حق تافت بر وی بارقه

آنکه دانا گفت عقل مستفاد

[...]

حدا گویندهٔ این طرفه محمل

چنین محمل کشد منزل به منزل

که ناظر بر سواد شهر می‌دید

ز درد ناامیدی می‌خروشید

به خود می‌گفت هر دم از سر درد

[...]

چون ننالم که خزان گشت گلستان سخن

رفت در موسم گل رونق بستان سخن

در بهاریکه شود نقش قدم چشم براه

رفت در خاک خرد چشمه حیوان سخن

طالب گوهر معنی بکجا روی نهد

[...]

دم صبح با شاه خیرالبشر

ز سوی سمرقند آمد خبر

که ای دادرس گوش کن داد ما

تویی مرجع آه و فریاد ما

گروهی ز قیچاق و قوم خطا

[...]

واحسرتا، که رونق این بوستان شکست

چون نشکند دلم؟! که دل دوستان شکست!

شمع طرب، بمحفل اهل زمانه مرد؛

جام نشاط، د رکف خلق جهان شکست

افگند رخنه یی فلک، اندر سواد خاک؛

[...]

زاهدا چندی بیا با ما به‌ خلوت یار باش

صحبت احرار بشنو محرم اسرار باش

تا به کی زاری کنی تا صید بازاری کنی

ترک زاری کن وزین بازاریان بیزار باش

نه حدیث عاقلان بشنو نه پند ناقلان

[...]

چو نامه به دست سپهبد رسید

ز غیرت، روان درتنش بردمید

بزد کوس و برشد به زین بی شکیب

ندانست در ره فراز از نشیب

سوی کوفه آمد دمان با سپاه

[...]