ساقی شراب عشق ده تا از خرد یکسو شوم

مست و خرابم کن چنان کز ما برآیم هو شوم

ای شاهد مه روی ما در ده می جام فنا

تا از خمار ما و من یابم امان و او شوم

وقت است تا چون عاشقان دست از خودی کوته کنم

[...]

کافر عشقم مسلمان نیستم

بت پرستم اهل ایمان نیستم

رندم و آزاده از خلد و جحیم

در هوای حور و غلمان نیستم

فرد و یکتاام براه عشق یار

[...]

من آن رند خراباتم که هشیارانه می نوشم

من آن قلاش رسوایم که دایم مست و بیهوشم

من آن دردی کشم که نام و ناموس دو عالم را

ز بیباکی و استغنا بجام باده بفروشم

منم آن بحر بی پایان که صد دریا و صحرا را

[...]

ما دو عالم را همه لا دیده ایم

لا چه باشد جمله الا دیده ایم

در لباس جمله ذرات جهان

مهر روی او هویدا دیده ایم

نور خورشید جمال او عیان

[...]

ای دل بیا بکوی خرابات جا کنیم

با پیر میفروش بجان اقتدا کنیم

بر آستان پیر خرابات سرنهیم

بر عهد بندگی و ارادت وفا کنیم

خود را ز قید زهد و ریایی برون بریم

[...]

ای عاشقان ای عاشقان مائیم عشق دلبران

چون عشق سودی بی زیان کاری نباشد در جهان

یاری نهانی شد عیان در صورت جان و جهان

از غیر او نام و نشان کو در همه کون و مکان

عشق آمد و در دل نشست راه برون شد راببست

[...]

امام و هادی جانی علی ولی الله

طبیب درد نهانی علی ولی الله

نمی رسد بکمال تو شرح ناطقه ام

فزون ز حد بیانی علی ولی الله

شها چو ذات شریفت بعلم وجود و کمال

[...]

توئی که مشرق انوار و ذات اسمائی

توئی که قطره و موج و حباب و دریائی

توئی که آدم و نوح و خلیل و داودی

توئی که احمد و موسی و خضر و عیسائی

محیط مرکز افلاک و انجم و املاک

[...]

ای دل ز جفای او چو نالی هر دم

کز ناله بخاطرش نشیند گردم

در جان غم عشق او نهان باید داشت

تا بردگران عیان نگردد دردم

ای مهر تو کرده خانه در جان و دلم

بسرشته غم عشق تو در آب و گلم

از بهر نثار تو ندارم چیزی

جز جان و دلی ازین بغایت خجلم

تا عشق تو خیمه زد بصحرای دلم

بگرفت سپاه غم سراپای دلم

از لشکر غم چو ملک دل گشت خراب

جان نعره زند که وا دلم وای دلم

تا عشق ترا به جان و دل بگزیدیم

مهر دو جهان ز جان و دل ببریدیم

نقد دو جهان بهای درد و غم تو

دادیم و غم ترا به جان بخریدیم

در هر چه نظر کنم ترا می بینم

من غیر تو از جهان کجا می بینم

هر نیک و بدی که در همه عالم هست

آئینه روی جانفزا می بینم

مخمور شراب جام وحدت مائیم

دردی کش میخانه کثرت مائیم

آزاده ز طعن دشمن و جور رقیب

با دوست حریف بزم قربت مائیم

در دام کمند زلف تو افتادم

سودای چنین ز غم کند آزادم

جان درغم زلفت ار چه آشفته بود

از روح و صفای روی تو دلشادم

عمری بامید آنکه رویت بینم

یا بو که گلی ز باغ وصلت چینم

از کعبه بجستم و ندیدم این دم

ترسائی و بت پرستیت آئینم

می‌سوزم و می‌گدازم و می‌گویم

وصلت چو نمی‌شود چرا می‌بویم

باشد که به شهر وصل تو ره یابم

این بادیه فراق را می‌پویم

ما از غم تو روی به صحرا کردیم

واندر طلبت پشت به دنیا کردیم

رندانه ز هر دو کون آزاد شدیم

وامق صفتی روی به عذرا کردیم

اسیری از سگان نوربخش است

از آنش دردو عالم نوربخش است

پیش غمم ز عشق شه بیوفای من

یعقوب آنچه دیده کمیته جفای من