دست نمی‌دهد مرا بی تو نفس زدن دمی

زانکه دمی که با توام قوت من است عالمی

صبح به یک نفس جهان روشن از آن همی کند

کز سر صدق هر نفس با تو برآورد دمی

نی که دو کون محو شد در بر تو چو سایه‌ای

[...]

چون هست شفیع چون تو صاحب کرمی

کس را نبود در همه آفاق غمی

گر رنجه کنی از سر لطفی قدمی

کار همه عاصیان بسازی به دمی

دنیای دنی چیست سرای ستمی

افتاده هزار کشته در هر قدمی

گر نقد شود کرای شادی نکند

ور فوت شود جمله نیرزد به غمی

ای صبح چو امشب تو ز اهلِ حَرَمی

هندوی توام، مباش ترکی عجمی

زنهار مَدَم که در دل آتش دارم

آتش گردم گر بدمد صبح دمی

گر تو خوانی ناکس خویشم دمی

هیچ کس در گرد من نرسد همی

از کم آزاری من هرگز دمی

کس نیازارد ز من در عالمی

نه کسی را صبر بودی زو دمی

نه کسی را تاب او بودی همی

گر شما را کار افتادی دمی

همدمی بودی مرا در هر غمی

کردم از بحر شفاعت شبنمی

منتشر بر روزگار او همی

کار افتاد و نبودش همدمی

دید خود را در عجایب عالمی

گفت ای سایل سلیمان را همی

چشم افتادست بر ما یک دمی

گفت چون خونم روان شد بر زمی

می‌گذشت آنجا حبیب اعجمی

گر به صدق آیی درین ره تو دمی

صد فتوحت پیش بازآید همی

صد هزاران دل بمرد از غم همی

وین سگ کافر نمی‌میرد دمی

گر تو در عالم خوشی جویی دمی

خفتهٔ یا باز می‌گویی همی

وانک بر فرمان کشد سختی دمی

از ثوابش پر برآید عالمی

گفت آخر تو امام عالمی

از تو داناتر نخیزد آدمی

گر به راه آید وشاق اعجمی

هست گستاخی او از خرمی

اهل لیلی نیز مجنون را دمی

در قبیله ره ندادندی همی

چون برون رفتی ازین گم در گمی

هست آنجا جای خاص آدمی