چو صبح تیز بی خورشید روشن

دمی دم می نزد بی گل بگلشن

نه سیمت ماند و نه باغ و گلشن

نه تن ماند نه دل نه چشم روشن

چو شد از شمع این پیروزه گلشن

جهان را چون چراغی چشم روشن

وجود خود بحکمت کن تو گلشن

که تا احوال گردد بر تو روشن

همه عالم شده بس سبز و روشن

جهان یکسر شده بر وی چو گلشن

تو داری نور پاک هفت گلشن

تو در دریا شده پیوسته روشن

منم اینجا حقیقت آب روشن

نموده صنعها در هفت گلشن

همه در پیش دانا هست روشن

به پیش عارفانش همچو گلشن

قناعت دل کند صافی و روشن

نماید دید گلخن همچو گلشن

ز نور شرع ره بینی تو روشن

جهان صورتست اینجا چو گلشن

همه اشیاء بر او بود روشن

قدمگاهی بدش از هفت گلشن

ز نور او تمامت هست روشن

بدان گرد انست این گردنده گلشن

غم او خور که او از تست روشن

نموده اندر اینجا هفت گلشن

چنین صورت که میبینی تو روشن

ورای صورت خود هفت گلشن

همه اشیا از او گردند روشن

نماید نور خود در هفت گلشن

به نورش جملهٔ آفاق روشن

فتاده عکس مه در هفت گلشن

بنور تو تمامت گشته روشن

حقیقت این سرای هفت گلشن

جمالت دیدم اندر آب روشن

از آن کرده به‌هر جاگاه گلشن

درون جام هستی نور روشن

بتابیده عیان در هفت گلشن

از آن نور است کعبه پاک و روشن

از آن عکسی شده هر هفت گلشن