گر مرد راه عشقی ره پیش بر به مردی

ورنه به خانه بنشین چه مرد این نبردی

درمان عشق جانان هم درد اوست دایم

درمان مجوی دل را گر زنده دل به دردی

گفتی به ره سپردن گردی برآرم از ره

[...]

امروز چو جمله عمر ضایع کردی

فردا چکنی به خاک و خون میگردی

چون پرده براوفتد هویدا شودت

چیزی که به زیر پرده میپروردی

همه عمر او نخفتی و نخوردی

که تا در هر شبی ختمی نکردی

وگر نه حیلتی سازم به مردی

که حالی زین وثاق آواره گردی

ز صد چاوش پیاپی چوب خوردی

که نه فریاد و نه آشوب کردی

شبی در مسجدی شد نیک مردی

که در دین داشت اندک مایه دردی

چو مادر مست دید او را ز دردی

بدو گفت ای پسر آخر چه کردی

شهش گفتا چه افتادت که مردی

غلام تست دستش گیر و بُردی

چو گردون گرد عالم چند گردی

ز خود کامی فراتر شو بمردی

به صحرا و میان کوه گردی

نترسی از همه عالم بمردی

درختی سبز را ببرید مردی

برو بگذشت ناگه اهل دردی

خطاب آمد که ما را اهل دردی

بصدق اندر فلان وادیست مردی

پیمبر گفت چون تو توبه کردی

یقین می‌دان که آمرزیده گردی

چرا زین غم بسی تیمار خوردی

که تا خود را چینن بیمار کردی

تو آنچ از تو سزد گفتی و کردی

غم جان من بیچاره خوردی

بدو گفتند اینجا هست مردی

که در دین نیست او را هم نبردی

تو بر رفته بسی اندوه خوردی

محالی گفتمت تصدیق کردی

که آخر گرد عالم چند گَردی

که عالم جمله پُر آشوب کردی

که تو گر فی المَثَل شیر نبردی

چو راه گور گیری مور گردی

چه می‌گویم تو چه مرد نبردی

که تو در عاشق نه زن نه مردی