دو زلفش چون دو ماهی بود مشکین

چه می‌گویم دو هندو بود در چین

چو گفت او این سخن گفتند بنشین

خوشی بنشست بر کرسی زرّین

یکی پرسید ازان مجنونِ غمگین

که از لیلی چه می‌گوئی تو مسکین

شهش گفتا که هان ای زال مسکین

تو بس بی قوتی و خلق چندین

دعا می‌کرد آن داننندهٔ دین

جهانی خلق می‌گفتند آمین

جهان را رخش گردونست در زین

که خورشیدست بر وی زینِ زرّین

نظر می‌خواند بر رویش ز دو عَین

بلا و رنج خود چون از صحیحَین

مگر شاه جهان یک روز غمگین

نشسته بود ابرو کرده پُر چین

که کس یک لحظه با آن قوم مسکین

نگوید کز چه می‌گرئید چندین

بوقت صبحگاهی باد مشکین

چو سوهان کرده روی آب پُرچین

فغان زین مور طبعان سخن چین

چو موران جمله نه رهبر نه ره بین

تو بودی ونبود افلاک و کَونَین

تو بودی و نبود این قاب قوسین

چو مرد آورد پیش پیر ره‌بین

نجاست بود حلوا نانش سرگین

درخت باغبان پرورده را بین

که شکل خوب دارد بار شیرین

حدیث عشق اگرچه هست شیرین

ولی مردم ببرهان گشته ره بین

بما گویند من ربک و ما دین

خدایا از تو می‌خواهیم تلقین

حجاب راه موسی گشت نعلین

تو با نعلین بگذشتی ز کونین

ز صحن خاک در یک طرفه العین

برآمد تا فضای قاب قوسین

شریعت را نخستین قره العین

رفیق مصطفی و ثانی اثنین

در اوسط نایب خاص نخستین

پیمبر را نیابت کرده در دین