ای خدای انبیاء و مرسلین

ای خدا مؤمنین و مسلمین

تا نگردد باغبان واقف ازین

ور نه خون او بریزد بر زمین

چون صبا بشنید کردش آفرین

گفت چون دیر آمدی ای نازنین

دل دهی دادش که مگری بیش ازین

او برحمت باد از جان آفرین

تا محبان باش دایم همنشین

تا توانی روی اعدا را مبین

گر ترا عقلست با دانش قرین

باش درویش و بدرویشان نشین

تا نباشی در جهان اندوهگین

از حسد در روزگارِ کس مبین

ای پسر بر آستان در مشین

کم شود روزی ز کردار چنین

خواست تا خود را بداند از یقین

عقل او را رهنما آمد درین

اول آدم از عزازیل لعین

در گمان افتاد از راه یقین

سایه حق رحمة للعالمین

نور شرعش در مکان و در مکین

گفت امشب آن شبست ای بحر دین

تا شود عین عیان عین یقین

گفته است او لو کشف را از یقین

یک زمان بی خویشتن حق را ببین

جان خود ایثار کردند از یقین

در گذشتند از مکان و از مکین

پنجمین مریخ را باشد ببین

از برای جان تو در خشم و کین

برشکن بتها چو ابراهیم دین

تا زنی دم لا احب الافلین

جامه ماتم بپوشیده ازین

در گمان و در خیال و در یقین

گفت این نقش خیالست این مبین

راه من جوی و مراد من گزین

گفتمش گرراست میگوئی یقین

چیست پیدا نزد من راه این چنین

بگذر از پنج و چهار و شش مبین

تا شود عین عیان عین یقین