رفت شبلی ابتدا پیش جنید

گفت هستم پای تا سر جمله قید

ذات چون در تافت شد عرش مجید

عرش چون در تافت شد کرسی پدید

هشت قدسی را ز حق فرمان رسید

در ربودند ای عجب عرش مجید

این چه شورست از تو درجان ای فرید

نعره زن از صد زفان هل من مزید

بر سر آب ای عجب عرش مجید

شد بلند از شعر چون آب فرید

جمله از لطف خداآدم بدید

هر زمانی گفته اوهل من مزید

احولک در آینه چون بنگرید

روی خود دو دید آن نحس پلید

سر وحدت از محمد شد پدید

پس علی(ع) از وی بگوش جان شنید

شیخ لقمان از زمان بایزید

بود باقی تا بدور بوسعید

هفت شبانه‌روز سلطان بایزید

بود پیشش آنچنان حالت بدید

هر صفت کز نفس می‌آید پدید

اندر آن عالم بتو خواهد رسید

هرکه او اینجا رخ جانان ندید

باشد آنجا کور و حیران و پلید

چارصد رخنه بشد آندم پدید

هر یکی از رخنهٔ بیرون دوید

گفت ای دارندهٔ عرش مجید

عرش و کرسی هم ز تو گشته پدید

شبلی آمد آن زمان پیش جنید

گفت شیخا ما درافتادیم قید

گفت ما را یک زمان مهلت دهید

بعد از آن هرچه بیایدتان کنید

این بگفت و زود در زندان دوید

دید آن شه را ز هیبت بر طپید

چونکه بشنید این سخن از وی جنید

در دلش افتاد زو صد گونه قید

مفسدی بر رفت و دست او برید

آن زمان از دست او خون می‌چکید

خاک او را باد در آب آورید

خاک او بر آب شد الله پدید