گفت ای دارندهٔ عرش مجید

بنده پروردن بیاموز از عمید

این سخن از وی کس قاضی شنید

خشمگین او را بر قاضی کشید

چون برفت از دار دنیا بایزید

دید در خوابش مگر آن شب مرید

شیخ را زان باد حالت شد پدید

نعره‌ای زد، جامه بر هم می‌درید

بود هم از پیش و هم از پس مرید

گفتم الحق کم نیم از بایزید

در بر شیخی سگی می‌شد پلید

شیخ از آن سگ هیچ دامن در نچید

گفت این سگ ظاهری دارد پلید

هست آن در باطن من ناپدید

مرد گفت ای میغ چون گشتی پدید

رو که مویزم همی باید خرید

پیر چون بشنید گفت ای بوسعید

از فرود فرش تا عرش مجید

بعد ازین وادی عشق آید پدید

غرق آتش شد کسی کانجا رسید

زانک چندانی که نانش می‌رسید

جمله می‌برد و فقاعی می‌خرید

گر بیاری دست تا عرش مجید

دم مزن یک ساعت از هل من یزید

هر که را شد ذوق عشق او پدید

زود باید هر دو عالم را کلید

صوفیی می‌رفت، آوازی شنید

کان یکی می‌گفت گم کردم کلید

چون عزیز مصر یوسف را خرید

آن خط پر غدر با یوسف رسید

همچو اسمعیل در خود ناپدید

آن زمان کو را پدر سر می‌برید

گهی پیدا شوی چون نور خورشید

گهی پنهان شوی در عشق جاوید

سه قرصش چون دو قرص ماه و خورشید

دو عالم را بخوان بنشاند جاوید

چو او با حق بود حق نیز جاوید

ازان سایه ندارد دور خورشید

ز بالا آن همه شاگرد می‌دید

به‌آخر صبر او زان کار برسید