هست دنیا پر ز آتش بهر کس

اوفتاده اندرو چون خار و خس

هست عطار این زمان بی‌خویش و کس

خود تو را دارد بهر دو کون و بس

مالک اشتر بایشان بود و بس

بود مختار مسیّب هم نفس

من چگویم باتو تو خود هیچ کس

در میان خلق گشتی خرمگس

چند گویم من بتو ای هیچکس

هیچ کردی خویش را همچو مگس

جز خداوند جهان در پیش و پس

غیر تو دیگر نبینم هیچکس

این کرم خود در جهان ناید ز کس

خود تو باشی خلق را فریادرس

نقش این مظهر ندیده هیچکس

دم نگه دار و مزن با کس نفس

غیر مدح او نگویم مدح کس

زآنکه مدح او خدا گفتست بس

غیر او در دل ندارم مهر کس

مصطفی باشد گواهم این نفس

رو تو این راه و مرو دنبال کس

زانکه هفتادند در معنی و بس

رو به فریاد دل درویش رس

تا شود راضی خداوند از تو بس

یوسف اندر حسن وداود از نفس

دیدن او خلق را می‌شد هوس

تا نگوید حال مشتاقان بکس

این معمّا گفته‌ام من هر نفس

من ز گفتن شرم دارم پیش کس

تو نداری شرم از گفتارو بس

از صفای علم لطف محض باش

داردایم حضرت حق را سپاس

باب جنّت غیر حیدر نیست کس

یا امیر این دم بفریادم برس

گر من بی کس ندارم هیچ کس

همدم من تا ابد یاد تو بس

زنده زین دردم بدنیا هر نفس

همدمم در گور این دردست و بس

گر نخواهد خواست عذرم هیچکس

عذر خواه جرم من عفو تو بس