راحتی نبود حسود شوم را

کاذب بدبخت را نبود وفا

هر که او باشد ز مردان خدا

باشد اندر تنگ‌دستی با سخا

ور نیارد این وصیت را بجا

دور ماند بی‌شکی او از خدا

دید آدم عالم از بهر فنا

انبیا و اولیا و اصفیا

آنچه آمد از بلا بر انبیا

در ره معشوق از جور و جفا

گفت ای درد مرا گشته دوا

چشم امید منی جانم ترا

گفت ای سالار جمله انبیا

بس بود خود دیدن رویت مرا

در میان آن فنا دید او بقا

در میان بد ابتداو انتها

بود صاحب شرع عثمان از حیا

از دو دختر کار ساز مصطفی

تو چه دانی تا چه خواهد بد ترا

بی وفا از خویش می‌جویی وفا

هرچه می‌خواهی طلب کن تا ترا

روی بنماییم بی ارض و سما

من کجا و آدم خاکی کجا

این سخن با من بگو یا رب چرا

ربّنا یا ربّنا یا ربّنا

ظلم کردم بعد ازینم ره نما

این دو دزد روز و شب اندر قضا

آمدند و جور دیدی با جفا

بازماندی در دهان اژدها

اوفتادی اندرین عین بلا

ای تو شهباز و ز شه گشته جدا

در میان خلق گشته مبتلا

این کسی داند که وقت انبیا

روی بنماید ورا بی منتها

آدم از اول فنا بددر فنا

بیخبر زین دامگاه پر بلا

کس چو عیسی اندرین راه فنا

جسم و جان خویش کی دید او بقا

بد کسی باشد که نشناسد ترا

این زمان هستی تو فخر انبیا