خون ما برخاک می‌ریزی مریز

تا نگیرد داور محشر ترا

آه از آن مشاطه کو نقش تو بست

با زر و زرینه و زیور ترا

حال من تا تو نبینی ای صنم

کی به پیغامی شود باور ترا

گل بخنده گفت با باد صبا

ای ندیم من چه فرمائی مرا

بعد ازین شکرانه می‌باید مرا

زانکه کردم درد جانت را دوا

ای گل نوخاسته باری بیا

تا به بینی حال مسکین مرا

چون شنید این نکته‌ها باد صبا

گفت ای فرخ رخ زیبا لقا

کین نشان میر خوبانست بیا

بی بهانه صبحدم نزدیک ما

شد یقینم از سر صدق و صفا

آمدی این بار پیشم ای صبا

مغفرت دارد امید از لطف تو

زانکه خود فرمودهٔ لاتقنطوا

چون شترمرغی شناس این نفس را

نه کشد بار و نه پرد در هوا

کار خود با ناسزا نکند رها

مردمی نکند به جای ناسزا

اول از زن داشتن چشم وفا

ساده‌دل را بس خطا باشد خطا

در سخاوت کوش اگر داری غنا

تا فزاید آب رویت در سخا

صدقه‌ای که‌آلوده گردد از ریا

کی بود آن خیر مقبول خدا‌؟

نفس خود را چون شناسی با هوا

حق تعالی را بدانی با عطا

نان ممسک جمله رنجست و عنا

می‌شود نان سخی جمله ضیا

چون رسد در ره بخویش و آشنا

بگذرد چون باد و گوید مرحبا

هر کرا ترسی نباشد از خدا

حق بترساند زهر چیزی ورا

تا فزاید قدر و جاهت را خدا

روز و شب می‌باش دایم در دعا